با عرض سلام و ادب
بیش از هرچیز از کارگردان نمایش به خاطر حسن خلق و احترام به مخاطب نهایت قدردانی را دارم.
دیشب نمایش را دیدم.در عین مزیت هایی چون طراحی صحنه بی نظیر،بازی روان بازیگران و جریان بی سکته و روان نمایش، اما از نظر من به این موضوع فوق العاده مهم و جذاب عمیقا پرداخته نشد.متن از دیالوگ هایی که ذهن آدم رو تا ساعت ها مشغول خودش بکنه خالی بود.(به جز جمله اخر براون:مشکل اینجاست که من همیشه خوب بودم).متوجه لحن و طرز صحبت کردن آقای براون نشدم.اگه در واقع این شخصیت یک آدم سالم از نظر روانی بود چرا مثل بقیه شخصیت ها حرف نمیزد ؟ به طور کلی نمایش خوبی بود که در یک روال یکنواخت پیش میره و از اول داستان متوجه خواهی شد که جریان از چه قراره و متاسفانه تا آخر هم فرقی نخواهد کرد (یعنی تماشاچی از همان ابتدا میدونه که چرا آقای براونی بیمارستان را برای اقامت برگزیده) و جای برای کنجکاوی نمیمونه.
هرچند کار به پای خرده نان نمیرسه اما در کل هر نمایشی که جناب کوروش سلیمانی کارگردانی کنند را باید دید.