نمایش "من یه زنم صدامو می شنوی" از نظر من کاری مبتنی بر فرم و بدون قصه از جمله نمایش های مدرن هست که خط اصلی اون برپایه مفاهیم فیمنیستی است و در پی بیان محدودیت ها و دردهای اجتماعی زنان و آسیب پذیری اونهاست. ابتدا با رنگ خیانت از نزدیکترین کسان شروع میشه و بعد به ناهنجارهای اجتماعی مدرن که زاییده انتشار عکسهای خصوصی یا بدون اجازه از این طیف وسیع جامعه هست که باعث برهم خوردن بسیاری از زندگی ها و آغاز تهمت زدنها شده ؛ می انجامه.
فرم اجرایی خوب و قابل پذیرش از کار درآمده اما در جاهایی کمی به بی نظمی کشیده میشه و درهم شدن گفتارها و سعی نویسنده و کارگردان بر گنگ بودن منولوگها برام کمی جای تعجب داره در حالیکه میشد منسجم تر باشه. شخصیتها هریک درد خودشون رو مستقیم به تماشاگر میگن و به نوعی از ابتدای کار دیوار چهارم برداشته میشه و کمتر می بینیم با هم صحبتی رد و بدل کنند که شاید بد نبود این اتفاق بیشتر می افتاد. بدون شک تحمل کارهای مدرن و فرمالیسم برای علاقمندان به تئاتر کلاسیک سخته ولی همیشه این نوع آثار جذابیت و جایگاه خودشون رو دارند. یکی از بهترین نقاط نمایش حضور اسب بذن سیاه در نماد مراقب و بازدارنده که همچنان دختران را کنترل می کرد یا شاید به عنوان نماد یک مرد یا آقا بالاسر که کارش محدود کردن زنهاست؛ بسیار جذاب بود که با فرم حرکات بازیگرش هم جذابتر شده بود و باز شاید بهتر میشد اگر اسب بدن سفید دیگری هم در کار گنجانده میشد تا نمادی بر آن دسته از مردانی باشد که حکم آزادی بر دنیای زنان را امضا می کنند. باز از نقاط قوت فرمال کار میشه به زایش زن باردار در انتهای نمایش اشاره کرد که این فرم بسیار زیبا و قوی طراحی و اجرا شده بود.
در کل کار هم نقاط ضعف داشت و هم نقاط قوت که من بیشتر قوت رو درش یافتم و به تک تک اعضای گروه تبریک میگم و برای یکایکشون آرزوی موفقیت دارم.