نمایش بسیار خوبی بود و از کارگردانی و بازی دلچسب بازیگران این اثر لذت بردم
دکور، نور، حرکات و دیالوگ ها همه حرفه ای و مطابق با متن نمایش و کاملا قابل لمس برای مخاطب ایرانی طراحی شده بودند.
با اینکه لوکیشین در بیمارستان روانی بود ولی ذره ای احساس ترحم یا تاسف برای تماشاگر ایجاد نمیشد بلکه دیدگاه کنجکاو و جدی بازیگر اصلی با رفتارهای متناقض سایر بازیگران باعث میشد آمیختگی از تعجب و لبخند به تماشاگر منتقل بشه.
گفتگوهای درونی شخصیت اصلی بهمراه میان پرده های به موقع با موسیقی هایی که به درستی انتخاب شده اند کاملا باعث تفکر و عمق بیشتر این کار شده بودند.

دوستانی که با اختلالات روانی (آگنوزیا، آفازیا، آمنزیا، مسخ شخصیت، اوتیسم و ... ) آشنا هستند احتمالا ارتباط بیشتری با اثر برقرار میکنند.
ممنونم از همه عوامل اجرای این نمایش خوب