زندگی یک رویاست رو دیدم و ارتباط جذابی بود بین صحنه ابتدایی کار و صحنه آخر که هردو در گورستان بود و انگار تلنگری بود به تماشاچی که زندگی همین بازی بین دو صحنه اول و آخر کار ه داستانی تراژیک که هر شخص و کاراکتر داستان رویای خودش رو دنبال میکنه ولی در مجموع ازشون بعنوان خانواده یاد میشه پدر خانواده در صحنه حضور نداره ولی با کمک از وئدیو پرژکتور حضورش و ملموس میکنن که این از هوشمندی تیم اجراست بازی تک تک بازیگران باور پذیر و قابلیت همزاد پنداری و داره طراحی صحنه با توجه به بضاعت سالن خوب و قابل قبول بود و از ابزارها خوب استفاده شد و سعی کردن به مینیمال بودن کار لطمه نزنن که باید در مجموع به تیم اجرا تبریک بگم.
فقط دو نکته بنظرم به کار لطمه میزنه یک ورود افراد بعد تایم ورود تماشاچی و شروع بازی بازیگراست و نکته دیگه احساس میکنم میشد از نور بهتر استفاده کرد البته اینهم بستگی به بضاعت سالن داره که آیا نور دیگری برای ارائه وجود داشته یا خیر .
در مجموعه کاری بود که ارزش دیدن رو داشت.