@بامداد عزیز من منتقد نیستم و نظر شخصیمو دادم ، قطعا آدما به سختی عادت های کهنه خودشونو کنار میزارن و نوع سلیقه ما دیدن ژستهای قشنگ و دکورهای آنچنانی روی صحنست که تو مدیوم خودش جذابه ولی در سطح دنیا این جنس تئاتر دیالوگ محور و دکور محور و تکراری رو به منسوخ شدنه و همونطور که میدونین بیشتر تئاترها سمت فیزیک بازیگرا و دکورهای عجیبو نماد سازی شده و تکنولوژی داره پیش میره ، اما ما نباید با دیدن یک ایده جدید انقدر گاردمون بسته بشه ، چون تئاتر یک هنر زندست قطعا در این حرفه از زمان مبتکران و کارگردانان بزرگ این حرفه از جمله آندره آنتوان ، نمیرویچ ، راینهارتو برشت بگیرید تا همین دوره مدرن مثل یوجینو باربا ، اوسترمایر ، فورمن هر کاری کاستی هایی داشته و داره و کامل نیست و بارها و بارها مورد نقد قرار میگیره و ما میتونیم نظراتمونو در غالب نقد سازنده بگیم نه اینکه اگر کاری سلیقه ما نیست با بی احترامی هر توهینیرو انجام بدیم ، کافیه اندکی گارد خودمونو باز کنیم تا متوجه شیم چه اجرای جسورانه ای دیدیم ، تمام دکورها ساخته شده بود تمام کدهایی از جمله ایستک و مسواک که بهشون نقد میشه از قصد در نمایش جاگزاری شده بود برای اینکه ما نمایشی ببینیم که همه کاراکترها در حال زندگی‌ کردن هستن به معنای واقعی خود زندگی به معنای واقعی خود زمان موازی و نشان دادن این کار با بستر تکنولوژی ضعیف کشورمون نیاز به یک جنم و پافشاری جسورانه داره و من این پشتکارو ستایش میکنم و اینکه هر بازیگر به طور‌جداگانه در موقعیت های جدا باید از طریق فقط صدا بتونه ارتباط حسی بگیره و اینو به مخاطب منتقل کنه کار آسونی نسیت و به شدت بازیگرا در این‌زمینه موفق و تحسین بر انگیز بودند و خط داستانم حتی اگر نمایشنامه رو نخونده باشیم کاملا مشخص‌بود و تباه شدن تک تک این آدما و تبدیل شدن به کرگدن تو تک تک بازیگرا مشهود بود ، من از هنر مدرن و جسور و کپی نکردن از رو دست هم به شدت دفاع میکنم و آرزو میکنم مخاطب ها با صبوری و تفکر و انصاف به سمت کارهای نو برن.