بعد از مدت‌ها از دیدن یه نمایش از آغاز تا پایان لذت بردم. واقعا دست مریزاد
چهار خانم جوان بازیگر با استعداد به همراه سایر بازیگران خوب و موسیقی عالی هفتاد دقیقه مخاطب رو از لحظه اول غرق نمایش می‌کنن.
نگاهی هم به نقدها انداختم. به نظرم هیچ دلیلی وجود نداره که یه نمایش‌نامه حتما از منطق خطی پیروی کنه. فیلم سینمایی که نیست. درامه. نمایش لزوما به گره‌های پیچیده هم نیازی نداره تا قوی باشه. البته این به مضمون و درون‌مایه و حرفی که میخواد بزنه هم بستگی داره.
نمایش‌نامه نشون از چیرگی بسیار خوب نویسنده بر روی تاریخ ایران داره و نشون میده که آقای کیانی به تاریخ «زوال اندیشه و انحطاط ایران» و عواملش آگاهی داره و در هر پرده کاملا هوشمندانه تیرش رو به هدف میزنه. جای چنین نمایش‌هایی که به عمق مشکل میرن و از شعار و نق زدن و خودخوارپنداری به دور هستن واقعا خالیه. امیدوارم در آینده به همین ترتیب کارهای درخشان‌تری رو از این گروه خوب ببینیم.