نمایشی درباره تخریب محله غربت در خاک سفید در سال ١٣٧٩ که با متنی غنی و دیالوگ هایی مناسب و مطابق شخصیت ها و فضای این محله به بیان نحوه زندگی مردمانش و مراودات و ارتباطات آنها می پردازد.
بازیگران با بازی های پخته که گویای ساعت ها تمرین و ممارست آنهاست، در مدت زمان 70 دقیقه سطحی از تسلط بر بازی و شخصیت هایشان را به معرض نمایش می گذارند که به مخاطب اجازه نمی دهد چشم از صحنه بردارد.
در تلفیق با این تسلط و پختگی، آنها با بهره گیری از ویژگی های تیپ های شخصیتی نمایش از جمله لحن و ادبیات خاص و زبان بدن آنها، در خلق کاراکترهایشان موفق عمل کرده و بازی های باورپذیری را ارائه می دهند گویی نه که این ها بازیگر بلکه خود شخصیت های نمایش هستند.
طراحی صحنه، لباس و گریم از همان لحظه نخست مخاطب را وارد فضای محله غربت می کند و تا به انتها او را آنجا نگه می دارد. جزئیاتی که در این طراحی ها به چشم می خورد نشانگر تفکر و تحقیق پشت آنهاست.
کارگردان جوان کار که با مهارت قطعه های پازل این نمایش را کنار هم چیده و با این در هم تنیدگی قطعات، لذت وافری را برای تماشاگران به ارمغان می آورد، نوید نسلی پرشور و کاربلد در تئاتر را می دهد.