علی پویا قاسمی فعال هنری

برخلاف همیشه که همواره در طول اجرای نمایشی که بازی میکنم همراهم با تماشاگر اجراهایم در سایت تیوال، این بار کمی سکوت کردم و نظاره گر بودم...
و الانی می‌نویسم که سه شب از اجرا مانده و بلیطی هم دیگر موجود نیست... (پس بازار گرمی نمیکنم)
چند سالیست که افتخار دارم با نمایش هایی میزبان شما تماشاگران و دوستان تیوالی بودم و همیشه لطف شما دوستان شامل حالم بود...
اما قطعا نمایش خوشدلان برای من نمایشی خواهد بود که همیشه با افتخار از اون در رزومه ام نام میبرم...
به عنوان بازیگر بسیار خوشحالم که اسمم در بین بازیگر های این نمایش جای دارد و در نهایت از نتیجه ی کارم راضی...
قطعا هیچ اثر هنری ای بی عیب و نقص نیست و این خاصیت هنر است که هرکس از زاویه دید خود به آن نگاه میکند و در نتیجه آن اثر را دوست دارد یا نه...
اگر من تماشاگر این اثر بودم در نهایت از دیدن خوشدلان بشدت خوشحال و راضی بودم چرا که نمایش ایرانی خوبی دیده بودم با بازی بزرگان و صاحب سبکان تئاتر ( و قطعا ایراداتی هم داشت ) با داستانی دوست داشتنی (برای من)
در کل ممنون که این اجرا را دیدید و ممنون که مارا نقد میکنید🙏🙏🙏

همیشه دغدغه ام تو زندگی این بود که لحظه ی مرگ هر انسانی چه اتفاقی قراره براش بیفته...
مهران رنج بر در سه تیاتر اخیرش روی این موضوع فوکوس کرده و وقت گذاشته با در نظر گرفتن سه شخصیت تاثیر گذار توی سه حوزه ی مختلف:
یعنی استیو جابز (تکنولوژی) مارلون براندو (سینما) و مارادونا (فوتبال)
قطعا در هر سه حوزه این نام ها عضو معروف ترین نام هایی اند که ما میشناسیم و رنج بر روی لحظه ی احتضار این شخصیت ها فوکوس کرده.
شخصیت هایی که در جهان مشهوریتی چشم گیر پیدا کردند و آفت هایی که شهرت همراه خود دارد زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار داده...
که ما بخشی از آن ها را در مورد این افراد یا افراد دیگر میدانیم...
اما کاری که رنج بر میکند کلاژی هوشمندانه از بخش های از زندگی این افراد همراه با برخی قطعه های ادبی و نگاه شخصی خود رنج بر به زندگیست...
و مهم ترین بحث رنج است...
رنجی که بودا و شاملو و... از آن حرف میزنند که انسان را کامل میکند همچون حرارتی که هرچه بیشتر باشد فولاد را ... دیدن ادامه ›› سخت تر میکند...
صحنه نمایش گویی دادگاهی است که شخصیت در آن به چالش کشیده میشود و اشتباهاتش به او یاد آور می‌شود از خود دفاع میکند و در آخر میمیرد...
ما در نمایش مارادونا از اجزای کاملی برخورداریم که یک نمایش را تبدیل به نمایشی چشم گیر می‌کند یعنی طراحی صحنه کاربردی و جذاب طراحی نور فضا ساز و درست طراحی لباس شیک و پر مفهوم بازی های درخشان و چشم نواز و متن و کارگردانی دقیق...
در مورد بازیگری در این نمایش من دو بازیگرش را خوب میشناسم
میلاد معیری و مهدی یگانه که مرا در این نمایش غافلگیر کردند
و علیرضا عبدالکریمی که معین البکاء حیرت آوریست...
خود رنج بر نسبت به دو اثر اخیرش کامل و کامل تر شده که این کمال شاید از رنج می آید...
قطعا هر اثر هنری ای نقص هایی دارد و کامل نیست و این خصوصیت هنر است...
پر حرفی من را ببخشید.

اجرای آخر این‌ نمایش دیدم...
فضای نمایش بشدت جذاب و دوست داشتنی بود...
اونقدر خندیدم جاهایی از نمایش که اشک‌ ام هم در اومد...
فکر میکنم این کار واسه افرادی که تو تیاتر فعالیت دارن جذابیت ویژه تری داشت...
در کل خسته نباشید

مهران میلاد مهدی...
چون هم فضای کاری مهران و میدونم و تو مارلون براندو همراهش بودم هم قدرت بازی شمارو میدونم و تو خاک سفید با هم بودیم...
مطمئنم نمایش خفنی میبینم و منتظرم درخششتون ببینم???

شاید اولین بار بود که از نقص آکوستیک سالن های تئاتر خوشحال شدم...
این اجرا یک صدای باران زیر متن خودش نیاز داشت که تو اجرای دیشب به صورت زنده پخش می شد...
و چقدر اجرای شیرین و دلچسبی بود برای من...
که همه این ها بخاطر سادگی صادقانه ای که داشت شکل گرفت...
از همه ی گروه و باران ممنونم بابت یک ساعت شیرین دیشب???

سلام به دوستان تیوالی خوشحالم که بعد از مدت ها دوری ناخواسته دوباره کنارتونم با یک نمایش جدید ...
امیدوارم که بتونین این نمایش رو ببینید و مارو از نظرات پر مهر و سازندتون بهره مند کنید...

بی شک در این روزها تئاتر بیشتر از پیش به تماشاگر برا حفظ حیات خود به تماشاگر نیاز داره