برای اولین بار بود که یک نمایش سمبولیک رو تماشا کردم.
در درجه ی اول، طراحی صحنه و بازی زیبا و تاثیر گذار بازیگران برام لذت بخش بود که کاملا مشخص بود چقدر برای اینکار زحمت کشیده شده.
اما چیزی که در این نمایش مشهود بود، داستان پراکنده و عدم انسجام آن بود. شاید توالی وقایع و یا نحوه چیدمان بازیها، به ترتیبی بود که حداقل من، احساس میکردم صرفا شاهد بازی بازیگران هستم و نه دنبال کردن یک واقعه. حضور تمام بازیگران در تمام صحنه ها، شاید یکی از دلایل این موضوع بود. طوری که اگر از قبل نمایشنامه رو نخونده بودی، نمیتونستی بفهمی که پیرزن نماد تاریکی و زن عروسکی نماد روشنی و نور و این دو درتقابل با یکدیگر هستن. و یا اینکه شیطان در وجود تک تک ردا پوشان نفوذ میکنه و اونها رو وسوسه میکنه. شاید بهتر بود روی اکت این قسمت ها بیشتر کار میشد و نه صرفا روایت جملات نمایشنامه. نکته ی دیگه ای که به نظرم قابل طرح کردنه، تکرار بسیار زیاد دیالوگها به خصوص در زمان ورود زن خاکی به صحنه بود. طوری که لحظه ای احساس کردم تماشای ادامه نمایش داره از تحملم خارج میشه.
با تمام این اوصاف، نمیشه زحمات بسیار زیاد کارگردان محترم و بازی بسیار زیبای بازیگران رو نادیده گرفت.
برای جناب آقای امینی و تیم خوبشون آرزوی موفقیت و درخشش روز افزون دارم.