اول بگم که کلا برنامه داشتم به پای تماشای نمایش دیگری بنشینم ولی خیلی شانسی پام به این سانسِ این تالار باز شد و بدون کوچکترین پیش فرضی با این کار رو به رو شدم.
پرهیز کامل از دیالوگ، پنجاه دقیقه ی نشکستنی به وجود آورده بود که در آن سکوت یک وزن جدید پیدا کرده بود (بطوری که حتی نمیخواستم از سر جام تکون بخورم مگر صدای چرم کاپشنم ذره ای مزاحمت ایجاد کنه) و در اثر این، اهمیت اکت ها بسیار بالا رفته بود؛ پوشیدن پیراهن، روشن کردن شمع و قدم گذاشتن کاراکترها .
یک شیوه جالب برای صدای در طراحی کرده ن که در کنار موسیقی نامنظمی که آخرِ کار از رادیو پخش میشه انگار میخوان بین ما و یک جواب مشخص و حتی احساسِ "واقعیتی" که از تئاتر بطور معمول انتظار داریم فاصله بندازه.
تاریخچه بین این دو نفر نامعلومه (گرچه نمیشه یاد ابراهیم و اسحاق نیوفتاد) و ما برای یافتن جواب ها فقط چهره ی بازیگران رو داریم و منتظر عمل کوچک بعدی ای هستیم که ازشون سر میزنه. آقای باستان حق بخصوص دیدنی بود... و یک پایان غافلگیرکننده که با وجود لحن مرموز و جدی کل کار، بامزه دیدمش.
در مجموع برای من که تا قبل از این بیشتر تئاترهای کمدی دیده بودم، متفاوت بود. زیاده گویی های تئاترهای تجربی دیگر رو هم نداشت و در اکثر مدت زمانش قابل دنبال کردن بود. ریسکی که روی دریافتِ تک تک ما از خودش میکنه بی شک راه به انتقاد و نظرات ضدونقیض متفاوت باز میکنه ولی من لذت بردم.
خسته نباشید.