من برای بار دوم به دیدن نمایش شترمرغ رفتم. در مورد نمایش شترمرغ میتوانم ساعتها حرف بزنم، اما به چند جمله بسنده میکنم. نمایشی در خور، با متن (بیشتر از همه)، کارگردانی و بازیهای درخشان. نمایشی برای نشان دادن زوال انسانیت در جامعه‌ی مدرن. انسانیتی که درگیر تکرار است، تکراری که حتی اگر بخواهد از آن بگریزد، سرمایه داری و نیاز به سرمایه که پایه ی انسان امروزیست نمیگذارد. سرمایه دارانی که قانون را آنها تعیین میکنند، همه با اینکه مخالفان آن هستند و متنفر، باز سر تعظیم برایشان فرود می‌آورند و فقط میتوانند در رؤیا ببینند که از تکرار رها شده اند، همه در جایگاه درست هستند و سرمایه داری و دیکتاتوری وجود ندارد. کاراکترهای نمایش که به درستی در جایگاه مناسب قرار دارند و هر کدام به بهترین شکل نمادگذاری شده اند. نمایش شترمرغ نمادی از انسانهای امروزیست زیرِ سلطه ی سرمایه داری که حتی روشنفکران جامعه با حرفهای زیبا هم نمیتوانند مقابل این دیکتاتوری بایستند و همه با اینکه مخالف سرمایه داری هستند اما دلشان میخواهد در آن جایگاه باشند. شترمرغ نمایشی در خور از محمد لهراسبی که قطعا قابل تامل است.