به نظرم روانپزشک و اون کودک هر دو یک نفر بودن. یک نفر که در بزرگسالی در حال مواجه شدن و التیام دادن به کودک درونش هست.
همه انسان ها با یک سری غرایز و هیجانات یا اسب های درونی پا به این دنیا میزارن و پدر و مادر در اولین برخوردها با کودک اون اسب ها رو سرکوب میکنن و یا به کودک یاد میدن که اون اسب هارو نادیده بگیره. و این سرکوب در بزرگسالی اسب هارو تبدیل به حیوانات سرکشی میکنه که کنترل انسان رو در دست میگیرن.
روانشناسان معتقدند باید و نبایدهایی که در کودکی برای فرزند توسط پدر و مادر گذاشته میشه. در بزرگسالی حتی در نبودن پدر و مادر مثل نجوایی درون انسان صدا میکنن و یا مثل چشمان اسب ها به انسان خیره خیره نگاه میکنن و انسان بزرگسال مدام احساس کنترل شدن رو درون خودش حس میکنه. و اگر این احساس کنترل شدن شدید تر از حد معمول باشه، بالاخره روزی انسان شورش میکنه و چشمان اسب ها رو کور میکنه.

جایی که از همه لحظات نمایش برای من جذاب تر بود اون لحظاتی بود که آلن تصویر عیسی مسیح مصلوب شده رو به دیوار اتاقش زده بود و همگی داشتن خودشون رو شلاق میزدن. و بعدش دکتر این دیالوگ رو گفت : بهش حسودیم میشه. اون رنج های مخصوص به خودش رو داره.
این دیدگاه رو دقیقا مشابه با دیدگاه دکتر فرانکل در کتاب انسان در جستجوی معنا دیدم. در حقیقت اون تابلوی عیسی مسیح رو تصویر خود آلن در حال ... دیدن ادامه ›› مواجه با رنجهاش دیدم و اینکه چه خالصانه و مردانه رنج هاشو به دوش گرفته و شلاق زندگی رو روی تنش حس میکنه
--------------------

نمایش هم از لحاظ محتوایی و هم از لحاظ هیجانی فوق العاده بود. فقط حیف که من بلیت روبه رو گیرم نیومد اگر دوباره بره برای اجرا احتمالا بازهم به دیدنش میرم.