و نکته دیگه اینکه، واقعا چرا این نمایش باید تو سالنی به این کوچیکی اجرا بره!؟

سلام. لطف دارین. اگر لغتنامه رو نمادی از خرد و حتی حافظه تاریخی در نظر بگیریم، باید در جایی از صحنه باشه که احاطه به همه اتفاقات داشته باشه. یه جورایی بالاتر از همه باشه. این بالاتر بودن هم به لحاظ احاطه بر صحنه تاریخ هست هم به لحاظ برتر بودن از هر چیزی (چون تفکر و اندیشه برتر از هر چیزی هست) . در کتابخانه های بزرگ (مثل کتابخانه ملی) همیشه نردبان وجود داره برای دسترسی به اون کتابهای بالایی. به نظرم به درستی انتخاب خیلی خوبی کرده کارگردان که لغتنامه رو اون بالا قرار داده. البته تحلیل های بیشتری هم میشه داشت. مثل اینکه خرد جمعی در طول تاریخ به تدریج بیشتر میشه و به مثابه اون پله های نردبان هی بالاتر میره. ذات خرد به تدریج فزونی پیدا کرده، اما اینکه در نهایت امروز استفاده ای ازش شده یا نه یک بحث دیگه هست.
استفاده از میزانسن و اکسسوار حرفه ای اینجاست که خودشو نشون داده.

استاد بى زحمت بفرمایید دیالوگ "ما کتاب نویس ها را میسوزانیم" که در دهان لغتنامه (با پوشش شبیه اشقیا در تعزیه!) چپانده شده حکمتش چیست؟
و نیز بفرمایید که کتابسوزى (که اشاره اى واضح-و نه ارجاع- به سوزانده کتابخانه رى توسط محمود غزنوى داره) چه ربطى به قصه ى کنیزک و خر! داره؟