بعد از مدت ها دوری‌ از تئاتر به دلیل اوضاع کرونا تصمیم گرفتم با این اجرا به سالن های نمایش برگردم. حس عجیب و آمیخته به ذوقی بود قرار گرفتن دوباره روی صندلی ها و به انتظار اجرا نشستن اما در طول اجرا رفته رفته ذوق و انرژیم تخلیه شد. اجرایی که دیدم از نظرم یک اجرای کاملا متوسط حتی شاید کمی رو به پایین بود و نتونست من رو با خودش همراه کنه. چندین بار در طول اجرا به ساعتم نگاه کردم و انتظار کشیدم برای تموم شدن‌ نمایش. خرده داستان های نمایش نتونست من رو با خودش همراه کنه، بازی ها به نظرم کاملا متوسط بود. شخصیت پردازی روانشناس از نظرم مشکل داشت و حتی ایرادات علمی بهش وارد بود مثل مشاوره دادن توی ماشین، تمایل به لمس مراجع و … که با اینکه به نظرم قرار بوده که شاید با این نشونه ها یک روانشناس با عدم صلاحیت مشاوره به مخاطب معرفی بشه در نیومده بود و بیشتر شبیه به ایرادات شخصیت پردازی شده بود و حتی نوع مشاوره دادن ها هم بیشتر شبیه به مشاوره های بی پایه و اساس جمع های خانوادگی بود تا مشاوره ی علمی. پایان بندی بد و بی جهت بود. از پروژکتور موجود در صحنه استفاده ی مفیدی نشده بود. میزانسن خاصی هم در صحنه نبود و می تونم اینجوری بگم که من کلا حضور کارگردان رو در این نمایش خیلی حس نکردم. نقطه ی مثبت اجرا به نظرم یک سری از دیالوگ ها بود که توی ذهن من مخاطب موندگار شد.