با وجود اینکه داستانی بسیار تکراری و کلیشه ای داشت اما سایر مولفه های نمایش به قدری عالی اجرا شده بودن که یه نمایش درخور تحسین رو ساختن، بازی های پر حس و بی نقص، بیان شیوا و اکت های بدنی فوق العاده بازیگران اونهم با اون دیالوگ های عموما طولانی و سنگین، میزانسن درست و به جا، انتخاب موسیقی کاملا هماهنگ با تم کار، نورپردازی زیبا، طراحی گریم و لباس های چشم نواز، آواز های گوش نواز خانم های بازیگر، تنها نکته ای که کمی خلل به این پکیج وارد کرده بود ریتمی بود که به نظر من می تونست تندتر باشه، اگر در خیلی از صحنه ها از میزان اون دیالوگ یا مونولوگ های طولانی (که البته مشخص بود چقدر برای نگارششون زحمت کشیده شده) کاسته میشد نمایش سریعتر جلو میرفت، اما در کل کاری بود که تماشاگرش رو نه تنها راضی می کرد بلکه حس تحسینش رو هم بر می انگیخت و این نکته در تشویق های تماشاگران در زمان رورانس کاملا به چشم اومد، دیشب جناب صدرالدین حجازی به گفته سخنگوی گروه برای بار دوم به انتخاب خودشون برای دیدن نمایش اومده بودن که باعث شگفتی گروه شده بود و وقتی خودشون هم روی صحنه رفتند با چشمانی خیس گفتند که در چندین سال گذشته اولین باره که نمایشی رو دوبار تماشا کردند، ضمنا مسئولان سالن هم سر موقع ورود دادن، سه چهار ماه اخیر هر زمان به شهرزاد رفتم اجراها سر وقت بوده، خدا رو شکر به نظر میاد مدیریت جدید حداقل در این زمینه تونسته تغییر مثبتی ایجاد کنه‌.