هر اثری را می توان هم از سمت نیمه خالی لیوان کاوید و آن را با نقدی بسیار ریزبینانه درهم کوبید؛ و همچنین می توان نیمه پر لیوان را نیز نگریست و نقاط توجه براگیز آن اثر را در نظر دهی پیرامون اثر مورد بحث در نظر گرفت.
بی شک؛ در منظر نیمه خالی لیوان؛ گروه اجرایی نمایش آئورا, بر نارسایی های اثری که به روی صحنه برده اند از خلال اجراهایی که انجام داده اند و نظرات مخاطبان پی برده اند و من تکرار مکررات نخواهم کرد.
اما نیمه پر لیوان, برای من بعنوان مخاطبی که شب گذشته این نمایش را دیدم؛ این بود که اثر با معیارها و شاخصه های آثار تئاتری جنبش هنری سمبولیم فرانسه (اواخر قرن نوزدهم و دهه اول قرن بیستم در فرانسه) شباهت قابل توجهی داشت؛ و من که هم اینک درگیر مطالعه تئوریک بر روی این دوره هنری هستم؛ از دیدن اجرایی با شاخصه های سمبولیستی ( اوهام, دنیایی رویا گونه؛ اشباح گونه هایی بر روی صحنه؛ دنیای مردگان, شیوه بازی هایی سرد و غیر رئالیتی؛ گریم و لباس هایی اغراق شده که گویی لباس های مردگان بودند که بر اندام زنده گان پوشانده اند, موسیقی وهم انگیز و فضای مه آلوده,...) به وجد آمدم....از اینکه در ضمن مطالعاتم بر روی تئاتر سمیولیتی, توانستم در همین تهران؛ نمونه ای (هرچند با نقاط ضعفی که داشت) از این نوع تئاتر را ببینم , بسیار خرسند شدم و با خودم گفتم, که به هرحال؛ وقتم تلف نشد هر چند که سر دردی میگرنی در حین اجرا , بر وجودم سرازیر شد که انگار بصورتی نمادین, من مخاطب هم دچار وضعیت اوهام گونه و سرگیجه آور فضای نمایش شده بودم.
در پایان, باز هم اجتناب می کنم از انعکاس دیدگاه های منفی ای که دارم و صرفا می گویم که به نظر این حقیر بهتر بود در انتخاب بازیگر نقش مرد نویسنده, ... دیدن ادامه ›› دقت و موشکافی بیشتری می شد؛ چراکه علی رغم؛ توانایی ایشان در بازیگری ( صادقانه باید گفت که بازیگر بدی نبود), اما در قاب این نمایش سمبولیک و اوهام گونه نمی گنجید./ برای کارگردان و هنرمندان اجرایی این اثر آرزوی سربلندی دارم.