🕶️ دیدن یا ندیدن

به نظر من نمایش کوری در گونه ابزورد قرار میگیرد که ساختار دایره ای دارد یعنی از شخصیت زن سفیدپوش شروع و به همان شخصیت ختم می شود، این کار فاقد خط روایی معین است و به صورت کلاژ از طریق منولوگهای کاراکترها شکل میگیرد خطری که این گونه از آثار با آن مواجه هستند افتادن به وادی منوتون شدن است اینجا اما کارگردان موفق شده با استفاده از میزانسن های متعدد و حرکات بازیگران و استفاده از تمام صحنه نمایش را از این خطر نجات دهد نمایش شروع خوبی دارد و داستان شخصیتها با ریتم مناسب و با استفاده از حرکات و میزانهای تو در تو و متنوع باعث جذابیت برای مخاطب می شود، اما ماهیت کوری در رابطه با فهم انسان از رویدادها و واکنش درست در قبال آنهاست شروع نمایش با زن سفید پوش است که نشانه ای از فطرت پاک انسان بوده که در آستانه به دنیا آوردن فرزند است باقی پرسوناژها گویی تکثر یافته همان آدمی هستند که هر کدام گرفتار یکی از رذائل اخلاقی هستند که همه آنها با صدا و ضربه ای به کوری مبتلا می شوند و حالا به مثابه داستانهای کهن زن سفید پوش که میبیند باید به شخصیتهای گرفتار سیاه پوش کمک رساند و با مرد شنل پوش(شر) برای رهایی تقابل کند، شخصیتهایی که گویی در برزخ اعمالشان گرفتار شده و به جای دیدن حقیقت سعی در توجیه کارهای خود دارند در واقع کوری آنها ناشی از نابینایی باطن آنهاست و بینایی زن نشان از پاکی نهاد اما نمایش پس از شروع خوبش در میانه راه دچار افتادن ریتم می شود همان جایی که به دنبال سرگروه هستند ولی مجدد کارگردان با صحنه جدید و میزانی تازه که ناشی از کودکی شخصیت اصلی است به ریتم درست کار کمک میکند اینبار نخهای کشیده شده در عرض صحنه چونان تارهایی است که شخصیتها به واسطه اعمالشان به دور خود تنیده اند و زمانیکه پی به دلیل وضعیت خود میبرند مرد شنل پوش که در طول نمایش جزو آنها بوده در قامت اهریمنی که برآنها استیلا یافته ظاهر می شود که در پایان متوجه می ... دیدن ادامه ›› شویم او همان برادری است که در دوران کودکی زن سفید پوش باعث مرگ مادرشان شده، در انتها نیروی خیر با دادن یک قربانی به نیروی شر فائق می شود و با اهداء ایثار گونه بینایی باعث نجات و رقم خوردن فصل جدیدی از زندگی می شود، زنی بینایی که در شهر کورها غریب افتاده بود حالا به قیمت نابینایی نعمت دیدن( یا همان بینایی باطن) را به انسان می بخشد

در مجموع شاهد یک کار خوب بودم که شاخصهای یک تئاتر را داشت از نقاط قوت کار استفاده مناسب از نور و فاصله گذاری توام با تغییر صحنه بدون رفت و آمد نور بود، در سینما معروفه که گفته میشه همه داستانها گفته شدن اما شیوه اجراها متفاوته این کار هم داستان تازه ای نداشت اما شاهد یک اجرای متفاوت و خلاقانه از متن کوری ساراماگو بودیم، به گروه خداقوت میگم همچنین تبریک به محمد و مسیح عزیز ان شااله شاهد کارهای بیشتر و بهتر از شما باشیم.👍🌹