وسط اجرا یهو گفتم: مریم اگه این یک فیلم تاتر بود تا به حال صدبار زده بودی که از اول باز ببینیش!
همین نباید کافی باشه؟
اولش که فهمیدم کار موزیکاله دروغ چرا واقعا ترسیدم. میخواستم وسایلمو بردارم و از سالن در برم! اما متاسفانه نمیتونستم چون تا در خروجی فاصله زیادی داشتم. گیر افتاده بودم. هر لحظه انتظار یک شوخی سخیف رو داشتم که قلبم رو سوراخ کنه. محکوم به دیدن نمایش شدم. اما بعد گاردم اومد پایین. به خودم اومدم و دیدم دارم از یکی از شوخی ها ریز ریز پیش خودم میخندم. نصف نگاهم به نوازنده ها بود و نصف نگاه به صحنه قوی ای که کاملا برای کار مناسب بود. شوخی ها خوب و به جا بود. جز یکی دو مورد سخیف نبود. که واقعا کم گیر میاد. از قالب داستانی خارج نمیشد. شاید پایان بندی محبوب من نبود. به نظرم از بخشی که ژولیت در قبره داستان افت کرد. من انتظار یک چیز احساسی کوبنده رو داشتم اما کاملا نتیجه برعکسش شد. ولی خب دتس اوکی. برای کار واقعا زحمت کشیده شده بود و کاملا سرگرم کننده بود. همیشه نباید یک اجرا یک چیز سنگین فلسفی باشه. گاهی فقط باید لم بدی و از نور و آواز و رقص ها لذت ببری. واقعا به دلم نشست و یادم آورد چرا تاتر، این داستان در لحظه زیست شده، برام مقدسه! موفق باشید و به امید کلی کار جذاب دیگه ازتون!