یک فیلم کوتاه، چه قدر میتونه آدمو تحت تاثیر قرار بده مگه؟
این سوالی بود که من اولش از خودم پرسیدم.
نشسته بودم جای دوربین و همه چیزو ضبط میکردم. مستند در خونم جاری شده بود. و بعد از یک جایی از خودم پرسیدم... کی داره بازی میکنه؟ کی داره چه نقشی رو بازی میکنه؟
اینکه دوربین اکثر مواقع در سطحی بود که مصاحبه کننده قرار داشت باعث میشد نگاه ما پرسشگر و قضاوتمندانه باشه. کیفیت صدا بهترین حالت خودش نبود اما همونطور یکی از دوستان گفته بود زیرنویس کمک کننده بود. بخش بخش کردن فیلم باعث شده بود که هدف خیلی مشخص تر باشه. با کنار زدن هر لایه و کم شدن آدما و دقیق شدن روی داستان هاشون آدم میدید که اون بچه ها و خانواده ها همه دارن یکسری نقش بازی میکنن. نقشهایی که حتی معلوم نیست چرا برعهده گرفتن. بچه ای که در خیالاتش با مادرش زندگی میکنه. بچه ای که نباید روسری شو برداره. بچه ای که پدر نداره. بچه ای که نمیتونه بره مدرسه. فیلم زوم میکنه به بهونه یک مصاحبه روی نقش هایی که آدما دارن در هر لحظه از زندگیشون به اجباری که گاها هیچ کنترلی روش ندارن بازی میکنن. نقشهایی که اینقدر درونشون فرو رفتن که ترسناکه. فرو رفتنی که تا جلوی یک دوربین یک چشم قضاوتگر قرار میگیرن دست و پاشون رو گم میکنن و مکث کردن جزوی از مکالمه شون میشه. و جاهایی که انسان ها میترسیدن. و نمیدونستن بازی کردن یک فیلم با بازی کردن یک زندگی تفاوت داره. و آیا... واقعا داره؟

وسط اجرا یهو گفتم: مریم اگه این یک فیلم تاتر بود تا به حال صدبار زده بودی که از اول باز ببینیش!
همین نباید کافی باشه؟
اولش که فهمیدم کار موزیکاله دروغ چرا واقعا ترسیدم. میخواستم وسایلمو بردارم و از سالن در برم! اما متاسفانه نمیتونستم چون تا در خروجی فاصله زیادی داشتم. گیر افتاده بودم. هر لحظه انتظار یک شوخی سخیف رو داشتم که قلبم رو سوراخ کنه. محکوم به دیدن نمایش شدم. اما بعد گاردم اومد پایین. به خودم اومدم و دیدم دارم از یکی از شوخی ها ریز ریز پیش خودم میخندم. نصف نگاهم به نوازنده ها بود و نصف نگاه به صحنه قوی ای که کاملا برای کار مناسب بود. شوخی ها خوب و به جا بود. جز یکی دو مورد سخیف نبود. که واقعا کم گیر میاد. از قالب داستانی خارج نمیشد. شاید پایان بندی محبوب من نبود. به نظرم از بخشی که ژولیت در قبره داستان افت کرد. من انتظار یک چیز احساسی کوبنده رو داشتم اما کاملا نتیجه برعکسش شد. ولی خب دتس اوکی. برای کار واقعا زحمت کشیده شده بود و کاملا سرگرم کننده بود. همیشه نباید یک اجرا یک چیز سنگین فلسفی باشه. گاهی فقط باید لم بدی و از نور و آواز و رقص ها لذت ببری. واقعا به دلم نشست و یادم آورد چرا تاتر، این داستان در لحظه زیست شده، برام مقدسه! موفق باشید و به امید کلی کار جذاب دیگه ازتون!

من روز دوشنبه این تاتر رو دیدم. شاید سوال بشه که چرا اینقدر دیر دارم کامنت میذارم؟ واقعیتش به خاطر اینکه تمام این روزها فکر میکردم چطوری نظرمو بیان کنم طوری که به نظر نیاد فک و فامیل کارگردانم :)) و البته اینکه سایت زیبای تیوال کامنتمو خورد هم بی تاثیر نبود! =)))
در هر صورت. از کجا بگم؟
مکبث با این بیان، از همون خلاصه کار مشخص بود که این ایده هدر نرفته. که به نمایشنامه بی احترامی نشده.
و وای از خانم صفری! وای از خانم صفری! خانم صفری اینقدر بازی خیره کننده و درخشانی داشت که انسان مات میشد. این رو به عنوان تعریف میگم اما اینقدر ایشون عالی بودن که آخر اجرا وقتی من رفتم باهاش حرف بزنم در ناخودآگاهم انتظار برخورد با یک انسان دیوانه رو داشتم =))) و وقتی دیدم یک انسان معمولی خیلی خوش برخورد رو به رومه خشک شدم!
تعریف من از یک اجرای تاتر با بازی ایشون تغییر کرد. هر بازیگری در کل به حد نیاز تاثیر خودش رو گذاشت اما ایشون صحنه رو تسخیر کرده بودن. من انسان سخت گیرم. بارها شد که در انتهای نمایش به خانم صفری نگاه میکردم تا یک سوتی ازشون بگیرم و نمیتونستم. باورم نمیشد اینطور دارم در ایراد پیدا کردن شکست میخورم.
گاهی اوقات از خودم میپرسیدم تو که داستان رو میدونی پس برای چی خم شدی و داری با این هیجان نتیجه رو پیگیری میکنی؟ و بعد میفهمیدم از موسیقی ... دیدن ادامه ›› و انتخاب واقعا به جاش میاد!
صحنه و میزانسن عالی بود. کافی بود. با خلوت بودش بار جریان رو روی بازیها مینداخت.
نور به طور خیلی خاصی تنظیم نشده بود اما کاملا کفاف کار رو میداد.
اون ایده های خارق العاده تغییر نقش ها و استفاده از وسایل از بالشت تا کفش‌ها... وای عالی بودن! باعث میشد شیوه روایت داستان ابدا تکراری نشه. ایده ساختن تاج از آیینه های شکسته خودش گویای خیلی چیزا بود.
شاید تنها ایرادی که میتونستم بگیرم این بود که مدرن کردن داستان یکمی گاهی بیننده رو گیج میکرد. و فیلمهایی که پخش میشد شبیه نبودن تا جایی که خاطرمه. مثلا سیاه سفید نبودن همه‌شون. و چون کوتاه بودن و صفحه نمایش کوتاه بود کامل دیده نمیشدن و باعث میشد حواس انسان از بازی پرت بشه. مگرنه همه چیز و همه بازیها به جا بود.
این بین از نگار جون بابت پیدا کردن کارتهام بازم تشکر میکنم =))))
خیلی خیلی لذت بردم! امیدوارم همینقدر قوی ادامه بدید! و منم تا جایی که بتونم بیام و سرشار از لذت بشم!

احتمال خیلی زیاد میبینم که نظرم پاک بشه :) اما خب نتونستم جلوی خودمو بگیرم بعد از یک روز که ننویسم.
ببینید؛ من به تلاشتون برای اقباس یک کار ایرانی و طنز از این نمایشنامه احترام میذارم. اما واقعا چی بود این؟! :)))))
بذارید در ابتدا بابت زحماتتون تشکر کنم ازتون. بابت رقص‌هایی که یکی از بازیگران انجام میداد و زیبا بود. نور پردازی گهگاه. همچنین هم اینکه سعی کرده بودید نمایشنامه رو ایرانیزه کنید به قول معروف.
اما بذارید حالا با بیشتر قدرتی که میتونم بکوبمتون و نقدتون کنم! چون به نظرم جای بهتر شدن هست.
از بازی دو عزیز شروع کنم. چرا هیچ وقت بخش های احساسی به اوج نمیرسیدن؟ چرا تکلیف خودتون رو مشخص نکردید که میخواید یک کار درام با طنز دارک داشته باشید یا یک کار با طنز سخیف؟ اخه شوخی با عباس بوعذار؟! این موقع؟! در همچین نمایشی؟ این بی تکلیف بودن نمایش باعث شده بود که بازیگرها هم بی تکلیف باشن. نتونن هیچ وقت واقعا در غالب درام فرو برن ولی تمام نمایش یه ادعای وحشتناک داشت از اینکه مفهوم خاصی پشت اثر هست. البته که پشت نمایشنامه اصلی هست ولی واقعا این چی بود؟ چطور اینقدر چیز سطح پایینی رو ارائه دادید؟ موسیقی‌ها ابدا تاکید میکنم وای ابدا و ابدا به موضوع نمیومد. داستان اول سعی میکرد منطقی و احساسی باشه و این وسطا هم ازش استفاده میکرد ولی واقعیت این بود که ابدا منطقی و احساسی پیش نمیرفت! به هیچ وجه! :)) حتی پایان کار هم که بخش خیلی حساس اثر بود در نیومده بود. هیچ بازی خیلی فوق العاده و موسیقی خاصی دیده نمیشد. دکور ساده و خوب بود. استفاده خاصی ازش نشده بود. نور در بعضی جاها بد نبود اما ... دیدن ادامه ›› در کل چیز چشم گیر و خلاقانه‌ای نداشت. نمیدونم. به نظرم این اثر رو اگر به چشم یک کار طنز سطح پایین دید شاید موفق باشه. اما به دید یک نمایشنامه از سبک و نوشتار وودی آلن؟! این اصلا و ابدا منظور نویسنده کار نبوده.
کاش یک بار دیگه هم بگم که خیلی خیلی بدون پیوستگی، بدون منطق، بدون احساس، بدون طنز تلخ در مورد موضوع مرگ!!! شما دارید یک تاتر میسازید با اسم مرگ در میزند! این خودش نباید کافی باشه برای اینکه طنز سطحی و شوخی های کلیشه ای در کار نداشته باشید؟! چرا واسه بیننده ارزش قائل نمیشید؟ چرا جرئت ندارید با کانسپت مرگ دست و پنجه نرم کنید؟ اصلا با چه منطقی همچین چیزهایی رو جا دادید؟! اگه نمیخواستید منطقی باشید چرا به زور سعی میکردید بخش های احساسی رو داشته باشید؟ برای اینکه ادعا کنید به مرزها نزدیک شدید؟ ولی کیلومترها باهاش فاصله داشتید! موسیقی به شدت بی ربط، به شدت از بین برنده ذره‌ای احساسات اگر تماشاگر تونسته باشه با زور خودش به وجود اورده باشه. پرداخت داستان خوب و کافی نبود. پتانسیل هدر رفته شدید داشت. یکسری اتفاقات از زندگی شخصیت اول رها میشد و هیچ وقت به اوج شکست طرف نمیرسید. بابا طرف داره میمیره ولی یک بارم جیغ نمیکشه یا حتی یک بارم اشک نمیریزه :)))))) مگه میشههههه؟! :))))))))) مگه میشهههههه؟!
خلاصه که واقعیتش اینکه من اصلا از نمایش لذت نبردم. به نظرم یک قیمه توی ماست بدون هدف بود. اما ممنون از تلاشی که کردید برای این کار و خسته نباشید میگم بهتون. امیدوارم کارهای بعدی‌تون بهتر باشن :)