نمایش کروکودیل، اولین تئاتری بود که منتسب به محمد مساوات می‌دیدم.
کارگردانی به نسبت مورد قبول بود؛ اما انتخاب موسیقی قرابتی با متن و محتوای تئاتر نداشت، مثل یک وصله‌ای بود که صرفا هیجان مخاطب رو تحریک کنه یک اتمسفر کلی رو بسازه، اما جایگاه خودش رو پیدا نکرده بود. بازی بازی‌گرها اما یک انقباض فرامتنی داشت، شاید به دلیل جو سالن بوده و یا صرفا محدود به همون اجرایی بود که من دیدم؛ خصوصا روی حرکت‌ها و تغییر میزانسن.
اما متن؛ میشه اینطور گفت که با ایده و طرح خوبی روبروایم، اما در پرداخت دیالوگ‌ها، صحنه‌ها و شخصیت‌پردازی سهل‌انگاری صورت گرفته، که قابل حدسه. زمان کوتاه اجرا برای رشد و بسط رخداد داستان اندکه و همین فشردگی و گزیده‌گویی باعث تزلزل بنیان و پایه‌های دراماتیک اثره و باعث میشه رفتارهای کلیدی کارکترها که متن رو به جلو می‌بره، گنگ و نامعلوم باشه.