کار بسیار معمولی که تنها نقطه قوتش صدای مهدی یغمایی بود.
فارغ از فرم معمولی کار، محتوای کار یک ایراد بزرگ داشت و اون هم جنسیت‌زده بودن اثر بود.
این نگاه جنسیت‌زده تا جایی جلو رفت که انگار کارگردان داشت می‌گفت زن در حوزه سیاست توانایی تفکر، انتخاب و فعالیت نداره و صرفاً تحت تأثیر یک سری عقده روانی به این سمت می‌ره.
طبعاً ممکنه این نگاه در ذهن و خودآگاه کارگردان نبوده باشه اما خروجی اثر، چنین چیزی بود.