این هنرمندانه‌ترین نوع کنار اومدن با ترس و درگیری ذهنی بود که تنها از این زوج هنری برمیاومد.
تاتر به نظرم کاملا روی متن میگذشت و احسان گودرزی هر لحظه با متن کاری میکرد که مو به تنت سیخ میشد.
صحنه در عین مینیمال بودن کامل بود و استفاده از پروژکتور ایده کامل و پخته ای از اب در اومده بود.
ربط دادن نامه های بهروز به زندگی امروز خاطره، دیالوگ‌ها، ارتباط روز عروسی با روز مرگ بهروز همه نشون دهنده پختگی متن بود.
نکته های منفی که به نظرن میرسه یکی موسیقی بین بخش ها بود که به نظرم گزینه خوبی نبود و دیگری میزان سیاهی تاتر، درسته که در مورد قسمت تاریک ذهن صحبت میشد ولی برای مخاطبی که شاید هنوز به شناخت نرسیده و سست ه شاید تاثیر منفی زیادی میذاشت.

در بخشی که احسان دنیای بعد از مرگ خاطره را برایمان تصویر میکرد و از خاطره میخواست که فیلم برداری کنه به شدت من رو به یاد حامد اسماعیلیون و زندگی بعد از شلیک به هواپیما پریسا وریرا انداخت که باز هم هنر نویسندگی احسات گودرزی بود.
تلمیح به تاتر قبلی هم برای کسی که در تاتر قبلی حضور داشته قطعا جالب توجه بود و حس وفاداری میداد‌.
در نهایت هم خسته نباشید به تیم عالی و کاردرستتون