آلزایمر یا پاک شدن همه ی حافظه که شاید نوعی از همان باشد ، به زعم برخی میتواند برای شخص مبتلا شیرین باشد چرا که سختی هایش را ، غم هایش را ، عزیزانش ... دیدن ادامه ›› را و هیچ چیز دیگر را که به هر طریق میتواند باعث رنجش یا تشویشش باشد را به خاطر نمی آورد و مابقی عمر را در نوعی خلسه و غوطه وری در زمان طی میکند تا لحظه ی موعود فرا رسد …
و تنها سختی آن را اطرافیان وی می چشند و شاید گاهی رشک می برند ، کسی چه میداند … ؟
“ سفید “ وضعیتی را در برابر نگاهمان تصویر میکند که خانواده ای پر جمعیت چگونه دچار چالشی خاص ناشی از همزمانی فوت پدر خانواده و پاک شدن حافظه ی مادر خانواده است و حالا فرزندانی با طیف های مختلف فکری قرار است آن را مدیریت کنند .
خانواده ای که قبل از آن هم چالش های مختلفی را از سر گذرانده و به واسطه ی آنها و عدم وفاق بین اعضای آن به لحاظ روحی و عاطفی بینشان فاصله هاست و حالا باید با مسئله ای جدید روبرو شوند و در جهت حل آن همراه هم باشند .
شرایط شکننده ی روحی اعضای خانواده در این موقعیت ویژه که باعث برخورد ها و ری اکشن های پارادوکس گونه ی فراوانی بین آنها میشود ، با بازی بسیار خوب ، مسلط ، دقیق و تحسین برانگیز بازیگران آن تماشاگر را مجاب میکند که گویی مخفیانه شاهد برشی از زندگی خصوصی و مشاجرات مردم است طوری که انگار گاهی انسان از دیدن برخی صحنه ها معذب میشود و آرزو میکند کاش میشد پنجره را بست تا صدایشان نیاید !
تیم بازیگران درخشانند و هر یک دقیقا همانند که باید باشد که با توجه به ریتم نسبتا تند بازی ها شاهد یک اجرای بی نقص از ایشان هستیم اما خواهر بار دار یا به قول گویش مردم منطقه ای در افغانستان ( دو جان ) به طرزی بی بدیل و در درست ترین حالت خود اجرا میشود .
کارگردانی به نظر غیر کارشناسی من نه اینکه کاملا خالی از اشکال باشد اما درست است و شاید با حذف برخی اضافات که گهگدار از اجرا بیرون میزند میتوانست درخشان تر از چیزی که هست باشد .
بعنوان مثال گاهی شاهد مشاجرات تکراری هستیم یا بردن نام از یک چهره ی جنجالی فعال رسانه ای و سیاسی فرنگ نشین تکه ی غریبه ای برای این پازل است ، یا دیگر اینکه مرتبه ی دوم رفتار هیجانی و خشن “ بهار “ برای تکمیل پروسه ی شخصیت پردازی آن کافی و درست است و مرتبه ی اول آن بعقیده ی من زود و اضافی است .
متن اما به لحاظ محتوایی فاقد مطلبی خاص یا جدید است و موضوع مورد نظر به نوعی فرسوده مینماید که شاید کمتر در جذب مخاطب موفق باشد مگر آنکه کسی درگیر موردی مشابه باشد و از طریق همذات پنداری با شخصیت های نمایش با آن ارتباط برقرار کند .
از نور پردازی ثابت اثر که بگذریم دکور میتوانست در عین همان سادگی که مد نظر بوده از طراحی بهتری بهره ببرد و خالی های کمتری داشته باشد ، شاید بتوان گفت دکور در خود محصور و محدود شده و میتوانست رها تر باشد .
مجموعا “ سفید “ نمایشی مرتب است که تمرین بسیار برای آن کاملا مشهود است و این مهم بسیار ارزنده است که از آن خاطره ی خوبی به جای میگذارد .