"به هفت اش که برسم من هم نیست می شوم
هفت شد و نیست نشدم"

{بودن، یا نبودن، سوال اینجاست

آیا شایسته تر آنست که به تیر و تازیانهٔ تقدیرِ جفا پیشه تن در دهیم،

و یا تیغ برکشیده و با دریایی از مصائب بجنگیم و به آنان پایان دهیم؟

بمیریم، به خواب رویم- و دیگر هیچ؛

و در این خواب دریابیم که رنج‌ها ... دیدن ادامه ›› و هزاران زجری که این تن خاکی می‌کشد، به پایان آمده.

این سر انجامی است که مشتافانه بایستی آرزومند آن بود.

مردن، به خواب رفتن، به خواب رفتن، و شاید خواب دیدن...

ها! مشکل همینجاست؛ زیرا اندیشه اینکه در این خواب مرگ

پس از رهایی از این پیکر فانی، چه رویاهایی پدید می‌آید

ما را به درنگ وا می‌دارد. و همین مصلحت اندیشی است

که این گونه بر عمر مصیبت می‌افزاید؛

وگرنه کیست که خفّت و ذلّت زمانه، ظلم ظالم،

اهانت فخرفروشان، رنج‌های عشق تحقیر شده، بی شرمی منصب داران

و دست ردّی که نا اهلان بر سینه شایستگان شکیبا می‌زنند، همه را تحمل کند،

در حالی که می‌تواند خویش را با خنجری برهنه خلاص کند؟}

خیلی مهم نیست بدانی داستان چیست ، همین قدر بدانی که 180.000 نفری که در "انفال" کردستان کشته شدند و بیشتر آنها زن بودند شب ات را می سازد ، ذهن ات را می برد.
انگار کن هر یک افلیایی بودند ، عاشق، صد هزار افلیا.
مهم نیست هملت را از بر باشی ، جنگ به اندازه ی کافی تراژیک است.
آوردن اسطوره ، حماسه ، تراژدی به دنیای رئال ، عینیت می بخشد و خود هنری ست نایاب ، حال اگر بدانی یک گروه تئاتری در انفال هنگام تمرین "هملت" شکسپیر کشته شدند ، قتل عام شدند چه بهتر ، اگر هم ندانی مهم نیست. افلیایی نمایشی که در پی کشتن خود در آب بود و بمبی بر سرش آمد.
کارگاه نمایش بالاخره "کارگاه" شد نه سالن. کارگاه نمایش را دریابید که غنیمتی ست که بعد ها ممکن است حسرتی شود از پس ضربه ی چکمه ها.