سلام
به محض اطلاع در روز اول اجرا برای استفاده از تخفیف ویژه ،چون پلنگ 😁 حمله ور شدم و اثر را دیدم.اما تاکنون فکرم جمع نشده بود که چه بنویسم .فرصتی شد که به دقت نکته سنجی های همه را بخوانم پس آنچه که دیگران آورده اند ذکر نمی کنم:
موضوع امکان تغییر مسیر زندگی حتی برای زمانی کوته ،همواره در ذهن همگان جاریست و من نیز.اما چون امری است محال لاجرم یاس و‌سرخوردگی به بار می آورد و این نمایش هم یادآور همین آرزوی ناشدنی است که سایه اش مستدام بر زندگی ام است. بگذریم از اینکه بعضی اساسا به هیچ روی تمنای بازگشت به قبل را ندارند و از همه چیز که گذشته است رضایتی دارند و بازگشت به قبل برایشان یادآور سختی های راه طی شده در رسیدن به نقطه آرامش امروزیست و تاب تکرار را ندارند.
اتفاقا پیش تر ها چون مده آی سن مدار را در شهرزاد دیدم و دوست می داشتم، پس محکم ترین دلیل تماشای این کار برایم کارگردان و بازیگران مشابه بود. از فرنوش خانم مرواری قبل ترچیزی ندیده بودم اما به نظرم هیچ از بقیه کمتر نبود اگر نگویم در جاهایی که نقش متفاوت از دستیار داشت ،حتی بهتر هم می نمود.سرکار خانم الیکا گرچه بازیش همواره یکجور است اما برایم دلپذیر است؛ اساسا انگشت شمارند کسانی چون اکبرخان عبدی که بازی های بسیار متفاوت ازشان بر می آید و بیشتر کسان شخصیت واقعی شان در کارکترهای بازی ها کاملا ریزش می کند. خوبی تئاتر این است که ما را با فرهنگ های مختلف بیشتر نزدیکی می دهد: تا پیش از این به وجود نویسنده سویسی فقید ماکس فریش آگاه نبودم و اکنون که گشتم برگردان این نمایش را تهیه کنم دانستم متاسفانه توسط مترجمی چاپ نشده است. نیز از خواننده خوش خوانی به‌نام‌ لینا مالی با اشارت فرزاد جان مطلع شدم و برایم دوران خاطره انگیز گوته تداعی شد. همه این ها از فراورده های سنت ستبر نمایش است و جان جهان را برایش شاکرم.