تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 13:30:32
مه فیلمی در ژانر آخرالزمانی با سبک درام است که به جرات می‌توان گفت یکی از معدود فیلم های با پایان متفاوت و نفس گیر دوران خود می‌باشد.
اگر سریال walkingdead را دیده باشید در این فیلم با cast آشنای آن روبرو خواهید شد. و شاید با من موافق باشید که سه فصل نخست این سریال بسیار خوش ساخت و همچون mist نفس گیر بوده است.
تماشاگر در این فیلم با داستان آشنای محبوس شدن عده ای هنگام حمله نیرویی خارجی غیر زمینی یا متخاصم روبرو می‌شود و‌لحظه به لحظه اتفاقات جماعتی ترسیده را دنبال میکند که یک به یک با بحران های فردی و‌جمعی دست به گریبان می‌شوند.
فیلم از دیالوگ های شعارزده وموقعیت های تکراری به دور است و چالش های جذابی با مفهوم جامعه بی‌قانون،مذهب و همنوع دوستی ایجاد میکند.
قهرمان ... دیدن ادامه ›› داستان تا به انتها ما را همراه میکند و در کنار بازی خوب حس امنیت و همذات پنداری به بیننده می‌دهد.
تا سکانس پایانی که به یکباره همه دیوارها فرو ریخته و ترس و ابهام از چرایی این اتفاق ببننده را در جای خود میخکوب میکند.
mist به ابهام نیز معنی می‌شود.
در اینجاست که موسیقی شاهکار تیتراز پایانی این فیلم که حتما آن را همه در جایی شنیده ایم قاب را تکمیل میکند.
اسپویل
صدای مادر زمین با ضجه های سوزناک که حتی پس از نجات یافتن نمی‌تواند در مقابل اتفاقی که برای قهرمان داستان افتاده است نگرید.
اگر با دقت به موسیقی گوش دهید به عمق بیشتری از این شاهکار موسیقیایی پی خواهید برد.
صدای گریه زنی که بدون موسیقی، خود در حال ساخت یک ملودی از گریه خود است.
mist درباره امید است. امیدی که انسان تا آخرین لحظه نباید از آن دست بکشد.
در این فیلم ارتش نجات دهنده معرفی می‌شود اما
چهره مادری که با امید و‌عشق مادرانه در همان ابتدای فیلم به نجات فرزندانش شتافته نیز خودنمایی میکند.
امید که هیچ مادری در زمین داغدار فرزندی نباشد.
امیدکه همذات پنداری ما روزافزون و غم دیگری غم ما باشد.
امید که ...
امیر مسعود، سپهر، Ghazal و mohsen miladi این را
خواندند
نیلوفر ثانی، سیدمهدی، H.M.kiani2، حمیدرضا مرادی، a.karimi (mosafer) و علی عبدالرحیم این را دوست دارند
نیلوفر ثانی، سیدمهدی، H.M.kiani2، حمیدرضا مرادی، a.karimi (mosafer) و علی عبدالرحیم این را دوست دارند
H.M.kiani2 (u.nvdadc)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱
درود زهره مقدم..
برای من خیلی معمولی بود و شبیه فیلمهای هالیوودی..
تنها دلیلی که نگاه کردم اسم فرانک دارابونت بود...
اما برای من زمانی ارزشمند شد که ۴ گلوله داشت و ۴ نفر را کشت از جمله بچه را...
احساس کردم من نیز همین کار را می کردم... و بعدش اسلحه را در دهانش گذاشت و شلیک کرد...
بدنم لرزید!
و بعد بیرون آمد و گفت: ... دیدن ادامه ›› بیا لعنتی من اینجام! بیا و فریاد می کشید..
انگار خودم بودم... انگار من بودم که فریاد می کشیدم..
و سکانس بعدی که بیرون ماشین هست و ارتش به کمک اومده
و با نفربرهاش آدم هایی را نجات داده و نگاه این آدم از زاویه دوربین...
من حِس اش را با تمام وجودم لمس کردم و اول پشیمان شدم و بعدش از کارم درونم دفاع می کردم..
این فیلم را فقط ۲ بار دیدم و ۲ سکانس آخرش را بیش از ۴۰ بار...
جایی که نشان داد فرق دارابونت با کارگردان های سرگرمی ساز هالیوود را...
برای من مرد فیلم بَت من بود...
مردی که هنوز می فهمش و از کارش دفاع می کنم، حتی حسرت که ای کاش ۱۰ دقیقه زودتر ارتش را دیده بودم...
و من بر خلاف خیلی ها، این اُمیدها را واهی و پوچ می انگارم..
همان طور که نتونستم پزشک فیلم (( جاده )) و امید احمقانه اش را درک کنم و قطعاً قبل از زنم، بچه ام را می کُشتم...
کم فیلمی در زندگی ام توانسته بلایی که این ۲ سکانس سر من درآورده، نام ببرم...
برای من خیلی معمولی بود و شبیه فیلمهای هالیوودی..
تنها دلیلی که نگاه کردم اسم فرانک دارابونت بود...
اما برای من زمانی ارزشمند شد که ۴ گلوله داشت و ۴ نفر را کشت از جمله بچه را...
احساس کردم من نیز همین کار را می کردم... و بعدش اسلحه را در دهانش گذاشت و شلیک کرد...
بدنم لرزید!
و بعد بیرون آمد و گفت: ... دیدن ادامه ›› بیا لعنتی من اینجام! بیا و فریاد می کشید..
انگار خودم بودم... انگار من بودم که فریاد می کشیدم..
و سکانس بعدی که بیرون ماشین هست و ارتش به کمک اومده
و با نفربرهاش آدم هایی را نجات داده و نگاه این آدم از زاویه دوربین...
من حِس اش را با تمام وجودم لمس کردم و اول پشیمان شدم و بعدش از کارم درونم دفاع می کردم..
این فیلم را فقط ۲ بار دیدم و ۲ سکانس آخرش را بیش از ۴۰ بار...
جایی که نشان داد فرق دارابونت با کارگردان های سرگرمی ساز هالیوود را...
برای من مرد فیلم بَت من بود...
مردی که هنوز می فهمش و از کارش دفاع می کنم، حتی حسرت که ای کاش ۱۰ دقیقه زودتر ارتش را دیده بودم...
و من بر خلاف خیلی ها، این اُمیدها را واهی و پوچ می انگارم..
همان طور که نتونستم پزشک فیلم (( جاده )) و امید احمقانه اش را درک کنم و قطعاً قبل از زنم، بچه ام را می کُشتم...
کم فیلمی در زندگی ام توانسته بلایی که این ۲ سکانس سر من درآورده، نام ببرم...
۰۴ آبان ۱۴۰۱
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
کاملا موافقم که حس درونیت اینه. چون همین درونیاتت باعث میشه بیرون رو هم حال به هم زن ببینی. حسی قشنگ تر از کمک به دیگران و بخشش و عشق نیست.
فقط میتونم برات دعا کنم.
اما نه تو نه هیچکس دیگه نمیتونه امید من و ازم بگیره.
فقط میتونم برات دعا کنم.
اما نه تو نه هیچکس دیگه نمیتونه امید من و ازم بگیره.
وقتی پدر یا مادر میشی...
یک چیز کاملاً مشخصه...
امید به زندگی..
امید به یک کودک...
یکی از نیازهای مهم فرزند، در کنار همه مقولات زندگی، اُمید است... اُمید است که زندگی را جلو می برد... اُمید است که چند میلیارد ... دیدن ادامه ›› انسان روی زمین زندگی می کنند...
تاگور:
هر کودکی که زاده می شود که خدا به آینده بشر امیدوار است...
و اگر مثل من امیدی نداشته باشی باید کودک داشتن را از خود سلب کنی... همین کاری که من کردم...
از لطف ات نسبت به خودم که همانا دُعا کردن و چیز نیک خواستن سپاسگزارم...
یک چیز کاملاً مشخصه...
امید به زندگی..
امید به یک کودک...
یکی از نیازهای مهم فرزند، در کنار همه مقولات زندگی، اُمید است... اُمید است که زندگی را جلو می برد... اُمید است که چند میلیارد ... دیدن ادامه ›› انسان روی زمین زندگی می کنند...
تاگور:
هر کودکی که زاده می شود که خدا به آینده بشر امیدوار است...
و اگر مثل من امیدی نداشته باشی باید کودک داشتن را از خود سلب کنی... همین کاری که من کردم...
از لطف ات نسبت به خودم که همانا دُعا کردن و چیز نیک خواستن سپاسگزارم...
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۵۳,۰۰۰ نفر
+۲۶,۵۷۰ برنامه
+۷,۶۷۶,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۴,۸۴۷ برگه
۹,۷۵۰ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
