سلام عرض ادب حضور دوستان قدیمی تیوال
بنابر دلایل واضح و مبرهنی که همه میدانند تئاتر نمیدیم و البته که بسیاری از عزیزترین و فهیم ترین دوستان تئاتری حرفه ایم همچنان تئاتر نمیبینند، با منطقی بسیار هوشمندانه و محترم، اما روند اتفاقات برای من به سمتی رفت که در تحریم سالن نمایش دیگر پیام معترضه ای برایم مشهود نبود و اگر توهینی مثل رعایت پوشش اجباری در بین نباشد، دوباره به دیدن نمایشهای خوب همت خواهم گمارد.
القصه خوشحالم که چراغ اول با رویت کابوسهای شازده اجباری روشن شد، نمایشی بیش از حد تصور جسور و دردمند، در حین دیدن این اثر فقط بغض بیش از حد باعث رنجش بود و حس غریب همراهی و همذات پنداری با جریان جاری بر صحنه ای که عین حافظه تاریخی زیستی مردمان سرزمینم بود و هست!
افشین زمانی در هاری و نمایش کابوسها ثابت کرده در زمینه بازی گرفتن از بازیگرانش به کمال رسیده و متنی را انتخاب و اجرا میکند که حتی یک جمله تک معنی در آن نیست و تماشاگر را وادار میکند تا نمایشی که روی صحنه میبیند را قطعا بصورت کامل با المانها و کلید واژه‌های دریافتی دوباره در ذهنش بازسازی و نمایش واقعی را آنجا در مغزش بازبینی نماید تا با گوشت و پوست و استخوانش حاصل زحمت این گروه شریف را درک نماید و لذت واقعی را تجربه نماید.
طراحی لباس و موسیقی و نور و میزانسن بینهایت صحیح و مناسب ... دیدن ادامه ›› و و و
اما مهمترین عامل جذابیت این نمایش علاوه بر همه موارد ذکر شده ، از نظر من توانایی گفتن ناگفته‌های ممنوعه، نه در لفافه، که به شیواترین بیان شجاعانه ممکن در لحظه لحظه نمایش، و محترم دانستن تماشاگر و احترام به فهم و وقت ایشان بود.
حقیقتا از انتخاب این نمایش در قدم اول بینهایت خوشحالم.
پ ن : سالن شهرزاد در مقایسه با گذشته نه چندان درخشانش بسیار فراتر از انتظار با مدیریتی خوب و احترام به تماشاگر شب خوبی برای ما ساخت، با تشکر