من بک تو بلک رو دوست داشتم
سجاد افشاریان بیشتر از هر چیزی قدرت قلمش رو به رخ کشیده بود و با یک ایده‌ی خلاقانه هنر اجرا و کارگردانی و... رو به کار گرفته بود و تلاش می‌کرد تا حق این متن قوی رو ادا کنه
هر چند من ترجیح میدادم اون تاریکی‌های صحنه طولانی‌تر می‌بود و من فقط با گوش‌هام می‌شنیدم و سعی می‌کردم دیالوگ‌های بیشتری رو به خاطر بسپرم، کاری که متاسفانه توش خوب نیست!
چقدر خوب می‌شد یه ریموت دستم بود هر وقت می‌خواستم اجرا رو متوقف می‌کردم و بارها بارها تک تک جمله‌ها رو فکر می‌کردم...
صدای آدم‌های معمولی، زجرِ بزرگِِ نرسیدن به آرزوهای کوچک
و قصه‌ی زندانی‌ای که بدبختانه خیالی نیست، ظلم پرتکراری رو که این نمایش تنها تونسته بود سر سوزنی از این رنج توصیف ناشدنی رو به تصویر بکشه