پدر، یکی از سه گانه های نمایشهای فلوریان زلر یعنی نمایشهای مادر، پسر و پدر است. هر سه نمایش نقاط مشترکی دارند. در هر سه نمایش مرز واقعیت و خیال گاهی بهم میریزد. در نمایش مادر تضاد بین دوست داشتن فرزند و شوهر، در نمایش پسر تضاد بین نقش پدر و مادر و زن و شوهر و در نمایش پدر تضاد بین شوهر و پدر نمایان میشود.
در نمایش پدر دیدیم که دختر درخیالش پدر را میکشد همانگونه که در نمایش مادر پسر در خیالش مادر را میکشد.
در کل نماییش پدر میزانسن و دکور عالی داست و رضا کیانیان بسیار روان بازی میکرد.
نقطه برجسته دیگر استفاده از موسیقی بجا و پخش فیلم بود که دورانهای مختلف زندگی و نیز زوال عقل را بطور نمادین نشان میداد.
صحنه آخر هم که رضا کیانیان میگفت فکر کنم برگهایم یکی یکی میریزند و بزور میخواست گوی های صحنه که نماینده بخش های مختلف ذهن اش بودند را کنار هم نگه دارد هم بسیار زیبا بود.