در قحطی دلایل امیدواری، من هنوز به هنر امیدوارم. و‌ هنرمندانی که میدونن کجا ایستادن. جایی نه روبروی علاقه مردم…
در بین این سیل عظیم ممنوع الکاری و خداحافظی خواسته (!) یا ناخواسته (مرگ) هنرمندان، در نی نی چشمان شما که با همه کج خلقی های روزگار به بهترین شکل ممکن شبی شور (طنز قوی و دقیق) و شیرین (رقص و آواز) برای ما ساخت، امید و روشنی به بهبود همه چییییییز رو می بینم.
بابت خنده های از ته دلی که امشب به من و عزیز همراه من هدیه کردید، قدردان تک تک شما هستم، علی الخصوص علی کوچیکه و علی درازه‌ی مظلوم و در عین حال پررو (با معنی مثبت البته) !!
بعد از نمایش لکانطه، یا بهتر بگم، بیشتر از نمایش لکانطه، شیفته بازی و هنر شما شدیم… برقرار باشید و سبز - که اعجاز شما همین است.