تماشایی و بی ادعا. بعد از مدت ها نمایشی دیدم که جذبم کرد. اول از همه دکور و جزئیاتش؛ دریچه ی دودکش بخاری گازی، در های چوبی قدیمی بامزه، کنتور برق کنار در کوچه، دکمه ی پایه دار کولر آبی. دکور خیلی جای تحسین داشت.
به جز تاخیر بیست دقیقه ای قبل از شروع نمایش، ایرادی نمی تونم بگیرم. مزه ی بد تاخیر هم خیلی زود با شیرینی نمایش از یادم رفت. بازی های عالی و هماهنگ، تلخ و شیرین، دیالوگ های حساب شده و بانمک و اشک آور، شخصیت هایی که هم توی متن و هم توی بازی های بی نقص به خوبی شکل گرفته بودند. همه ی هنرپیشه ها خوب بودند، نقش رامش و جزئیات بازیش یه جای ویژه تو دلم داره. اونجا که رخت های خشک شده رو مینداخت روی شونه اش، اونجا که روی دهنی هدست رو گرفت تا صدای هواپیما نره اونور ... . من دوست داشتم این نمایش رو واقعا دوست داشتم. بی ادا و اطوار، بی گنده گویی، بی شوآف ... . دمتون گرم.