روز چهارشنبه به تماشای این کار نشستم ...
یه جاهایی از کار به نظرم عین فیلم برادران لیلا بود... البته تفاوت های خیلی ظریفی بین شخصیت پدر فیلم برادران لیلا و پدر نمایش سیزده بدر وجود داره که بعدا درموردش خواهم نوشت ؛ بازی ها قابل قبول بود ؛ به خصوص آقای خسرو احمدی ....
و درجایی که تمام خانواده دور هم به گرد یک سفره جمع شده بودند ، انگار خودشان نیز باور کرده بودن که یک خانواده هستن و این حس واقعا به من مخاطب منتقل میشد و برای بنده لذت بخش بود ...
اینکه پسر با رویای بازیگر شدن در خونه میگفت وااای من قبلا این صحنه رو دیدم ، منو به یاد پانته آ بهرام در تئاتر شکلک می اندازه که شخصیت عالیه در چندین بخش نمایش میگفت : (( واااای حسن ! من این صحنه رو یه جا دیدم ! گمونم تو خواب :) ! ))
در کل تئاتر شسته رفته ای بود با بازی های خوب ؛ اما یکم اگر ریتمش بالاتر بود ، شاید یکم بهتر میشد ....
خداقوت به تیم سازنده !