اگه گروه نمایشی تمایل دارند بعد ها دوباره این اثر رو به روی صحنه ببرن ، دوتا پیشنهاد دارم ، اول اینکه مونولوگ ها رو حذف کنند (چون باعث سکته در نمایش و جدا شدن تماشاچی از فضای اثر می شه) ، دوم اینکه نمایش رو بعد از خروج گیتاریست از مهمانی تمام کنند ، چون عملا این بخش نه تنها کمکی به روند اثر نمیکنه بلکه با طولانی شدن کار ، لذت تماشای قسمت اول نمایش رو هم از بین می بره.
پی نوشت : احتمالا برای همه ما این حس پیش اومده که در یک جمع یا مهمانی برای لحظاتی اتصالمون از دیگران قطع بشه و غرق در افکارمون بشیم ، حدس من اینه که قصد نویسنده از گنجاندن مونولوگ ها ، به نمایش گذاشتن چنین حسی باشه ولی خوب متاسفانه در این امر موفق عمل نکرده.
با آرزوی موفقیت برای گروه نمایش گرامی