من تا به حال چندین تئاتر از محمود احدی نیا، میلاد معیری و مهدی یگانه دیدم و جنس نویسش و بازی این افراد رو تا حدودی میشناسم. خوشحال شدم که در عین حفظ کیفیت، در کارشون تفاوتهای جذابی نسبت به تئاترهای قبلی داشتن. آقای معیری و آقای یگانه از امکانات بازی خودشون به خوبی استفاده کرده بودن و آقای احدی نیا مثل همیشه از نقطه قوت نمایشنامه هاش که ریتم پویا و چندبعدی هست، استفاده کرده بود.
شکستن ظریف پیوندهای دال و مدلولی پیرنگ در بزنگاه های کوچیک برام بسیار جالب بود. هر بازیگر در تناسب با کاراکترش قرار داشت و در تمام فراز و فرودها، کار چه از نظر بازی و چه کارگردانی دچار مرکزگریزی نمیشد. این وفاداری به هسته اصلی به نوعی در کارگردانی متورانسنی هم مشخص بود، فقط دوست داشتم کمی خلاقیت بیشتری در فرم ببینم. روایت موازی کشتی نوح میتونست خیلی کرانه های اجرایی جذابتری از پخش نریشن داشته باشه.