واقعا میتونم بگم یکی از بهترین نمایشهایی بود که دیدم. تمام 70 دقیقه میخکوب بودم و یک لحظه هم حتا یک خمیازه نکشیدم. واقعا کار قوی و عالی بود. از لحظات واقعا خنده دار اجرای آقای غفارمنش عزیز و آقای رازانی عزیز و تمام دوستان عزیز بخصوص خانم معلم عزیز به آخر نمایش رسیدیم که خیلی خوب داستان جمع شده بود و اجرای پایانی خانم خدادیان که غم بیماری شیزوفرنی رو توی دلمون نشوند. تک تک بچه ها قشنگ بود اجراشون. انگار روی بازی تک تکشون از مداد و خودکار بگیر تا تراش و ناصر و ممد ریش و دوستت دارم و افسر نازی و بقیه ای که شرمنده ام که یادم نمیاد اسمهاشونو ماه ها وقت صرف شده بود.
صدای آقای بهزاد و تسلطشون به اجرا و تیم موسیقی قوی و اون خانم که لالایی رو میخوندن واقعا اجرا رو زیباتر کرد.
دیگه نمیدونم چی بگم. صفت کم آوردم برای توصیف. فقط میدونم صفت با ص هست :)))
آقای غفارمنش عزیزم هم توی تلویزیون انقدر نمیدرخشیدن که توی تیاترهایی که ازشون دیدم میدرخشن. از بانوی محبوب من گرفته تا همین نمایش بینظیر شیزوفرنی که دیشب دیدم و قصد دارم دوباره برای تماشاش بیام.
من یک بیننده ساده هستم اما خوشحالم که هر چی بیشتر تیاتر میبینم حس میکنم نمایشها بهتر و بهتر میشن.
بمونید و بدرخشید.