من لازم نیست بهتون بگم اوضاع بده همه می دونن که بده توی رکود اقتصادی هستیم همه نگران از دست دادن کارشون هستن ارزش دلار به اندازه یه سکه 5 سنتیه بانکها دارن ورشکسته می شن مغازه دارها یه اسلحه زیر پیشخونشون نگه میدارن به نظر می رسه که هیچکس نیست که بدونه داره چیکار میکنه و این پایانی نداره...
ما می دونیم که هوا برای نفس کشیدن مناسبی نیست و غذامون برای خوردن ما میشینیم و تلویزیون نگاه می کنیم و خبرها به همون می گن امروز 15 خودکشی داشتیم و 63 جرم وحشیانه...

ما می دونیم اوضاع بده، بدتر از بد، دیوانه واره!
پس ما دیگه بیرون نمی ریم ما توی خونه میشینیم و آروم آروم دنیایی که در اون زندگی می کنیم کوچکتر میشه...
و شما میگید "خواهش میکنم، حداقل ما رو تو اتاق نشیمن تنها بذار و بذار مشروب و تلویزیون رو داشته باشیم و امواج رادیو رو...و ما هیچی نمی گیم فقط ما رو تنها ... دیدن ادامه ›› بذار!"

خوب من شما رو تنها نمیذارم ازتون می خوام که عصبانی بشین! ازتون نمیخوام که اعتراض کنید ازتون نمی خوام که شورش کنید من نمی دونم باید با رکود و تورم و جرم در خیابون چیکار کرد...
تنها چیزی که می دونم اینه که اول، تو باید عصبانی بشی!
تو باید بگی "من یه انسانم، خدا لعنتتون کنه، زندگی من ارزش داره!"

خوب ازتون می خوام که بلند شین ازتون میخوام که همین الان بلند شین و به سمت پنجره برید بازش کنید و سرتون رو بکنید بیرون و فریاد بزنین:
(من خیلی عصبانی هستم و دیگه نمیخوام این وضع رو تحمل کنم!) (اوضاع باید تغییر کنه ما دیگه این وضع رو تحمل نمی کنیم!)
بعدش می تونیم بفهمیم که درباره رکود و تورم و بحران های دیگه چیکار کنیم، اما اول از روی صندلیتون بلند شین پنجره رو باز کنین سرتون رو بدید بیرون و همینطور فریاد بزنید:
"من خیلی عصبانی هستم و دیگه نمیخوام این وضع رو تحمل کنم!"

مونولوگی از فیلم "شبکه" اثر ماندگار سیدنی لومت