نمایش "طیفون" اثر کاظم دامغانی، اَثری که اَز ابتدا مخاطب را در بَدو ورود، وارد اَتمسفر جنوب می کند، کاظم دامغانی با چیدمان هوشمندانه و تماشایی، صحنه را دچار وضعیتی تعدیل پذیر می کند و هارمونی آن سبب می شود روایت شکسپیکر با تغییر جغرافیایی همچنان کارکند. این اثر در عین روایت یک متن، از روایت اجتناب می کند اما برگزاری تمام و کمال خواسته های کارگردان از "آیین زار" گرفته تا تداخل های جزئیِ روایت، قابل فهم و مشهود است.
ورود و خروج بازیگران در یک تعلیقِ غیر قابل پیش بینی و تماشایی اتفاق می افتد چنانکه مخاطب هر لحظه انتظار ورودِ دیگری را می کشد که در مجموع، این مهم، به اصل اول هنر نمایش، یعنی "تماشایی" بودن، کمک می کند.