تئاتر‌های آقای فرهادنیا از شریف‌ترین نمایش‌هایی هست که این اواخر دیدم. من این نمایش رو بیشتر از نمایش بچه (در‌ جشنواره تئاتر فجر) و کمتر از نمایش زخم دوست داشتم. امضای ثابتی که در کارهاشون هست رو دوست دارم. اینکه یک اندیشه در نمایش‌هاشون حاکم هست که تلخی رو اینقدر به عمق نمیبره که درکش سخت باشه و ‌اینقدر سطحی نیست که باد ببره. این نمایش هم همینطور بود. از معدود نمایش‌هایی هست که فرم و محتوا رو همزمان در اونها دوست دارم.
اینکه تماشاگر رو محترم میدونن و هیچ ظرفیت افزایندهٔ حجم سخیفی در کارهاشون برای جذب کاذب نمیگذارن برام قابل احترامه.
نوع روایت این نمایش رو خیلی دوست داشتم. حتی از زخم هم بیشتر. دقیقا تأمل برانگیز و فکر شده بود. ممکنه برداشت من با تفکر کارگردان متفاوت باشه. اما (ممکنه از اینجا به بعد اسپویل مضمون نه، اما اسپویل اجرایی داشته باشه) این تاریک و روشن شدن متوالی جالب بود. فکری که توی مغز میگذشت، مانع فرایند های فیزیولوژیکی دیگه نمیشه. ممکنه تو همچنان به پلک زدن ادامه بدی. اینکه صداها از بلندگو سمع میشد و توسط بازیگر ادا نمیشد جالب بود. چون عناصر زاینده فکر، مستقلا صوت ندارن. تو داری بلند فکر میکنی. بازی خانم خدمتکار خیلی خوب بود. فقط با کمال احترامی که برای آقای فرهادنیا قائلم دو‌تا پیشنهاد دارم. یکی اینکه شاید اگر ما از اول نمیدونستیم این اتفاق ها داره توی ذهن اون آدم میفته و آخر نمایش متوجه میشدیم، جالب تر میشد. (من اصل نمایشنامه رو نخوندم، اما شاید تغییرش هم جالب باشه)؛ و اینکه این نمایش رو میشد با اطناب مضمون کمی تایمش رو طولانی تر کرد. فقط کمی. به‌ نظر من تایمش بعنوان یک تئاتر کامل، کمی کم بود. (۳۵ دقیقا بود حدودا)
اینکه آقای فرهادنیا اینقدر مصمم پشت بازیگراشون ایستادن و فقط از هنرجویان خودشون در کارها برای نقش آفرینی بهره میگیرند، خیلی قابل احترامه. ... دیدن ادامه ›› چند نفر اینطوری داریم؟ (برای من بعنوان فردی که در حوزهٔ هنر فعال نیست، این نگرش قابل احترامه)
صمیمانه امیدوارم در کارهای بعدیشون هم موفق باشند.
*پوسترتون خیلی قشنگه. کاش یک دونه چاپ شده ش رو داشتم.