ممنون از حمید نخعی عزیز...مطلبی که درباره دکتر ساعدی در سال گذشته نوشته بودم را بی مناسبت نمیبینم که در زیر این پست به صورت کامنت البته باکسب اجازه از شما جا خوش کند...


تورا به جان تاتر به ... دیدن ادامه ›› صحنه بیا...

(به یاد دکتر غلامحسین ساعدی)

نمیدانم این چه رسمی است که هرکس برای این دنیا لازم است و همه از وجودش استفاده میکنند،زود بار سفر میبندد.
چوب بدستهای ورزیل،آی با کلاه آی بی کلاه،دیکته و زاویه،پروار بندان و...هنوز هم در خیابان انقلاب بازار سیاه فروش میرود،این به این معنی است که هنوز هم طالب داری...غلامحسین خان حالا که رفتی بگذار بگویم که کارهایت تجدید چاپ نمیشوند و شخصیت های نمایشی ات در صحنه پلک نمیزنند...دست تو از دنیا کوتاه است ولی فکر و قلمت همچنان جاری در فکرهاست،50سالگی برای مرخصی تو از جهان زود بود ای گوهر مراد نمایشنامه ایران زمین...دوست دارم بیایی ،دوست دارم با شکوه تمام نمایش بامها و زیر بامها دوباره اجرا شود... بگذار بگویم برایت حالا که نیستی مجوز صادر نمیکنند، گویی هنوز هم حرفهایت قیچی است.
دکتر هنوز خیابان دلگشا دلتنگ توست...تالار سنگلج که در آنجا نمایشنامه های دعوت،پروار بندان ،وای بر مغلوب،دیکته و زاویه ،آی با کلاه آی بی کلاه نور صحنه دیدند بی تاب توست...
غلامحسین خان دردم گرفت وقتی نامه ای را که برای همسر خود نوشته بودی خواندم...میخواهم بخشی از آنرا در این یادنامه بگذارم تاهمه دردمند شویم... (آخرت یک نمایشنامه نویس)

عیال ناز نازی خودم

حال من اصلاً خوب نیست، دیگر یک ذره حوصله برایم باقی نمانده، وضع مالی خراب، از یک طرف، بی‮خانمانی، از یک طرف، و این‮که دیگر نمی‮توانم خودم را جمع‮وجور کنم. ناامیدِ ناامید شده‮ام. اگر خودکشی نمی‮کنم فقط به خاطرِ تو است، والا یکباره دست می کشیدم از این زندگی و خودم را راحت می‮کردم. از همه چیز خسته‮ام، بزرگ‮ترین عشقِ من که نوشتن است برایم مضحک شده، نمی‮فهمم چه خاکی به سرم بکنم. تصمیم دارم به هرصورتی شده، فکری به حال خودم بکنم. خیلی خیلی سیاه شده‮ام. تیره و بدبخت و تیره‮بخت شده‮ام. تمام هم‮وطنان در اینجا کثافت کامل‮اند. کثافت محض‮اند. منِ بیچاره چه گناهی کرده بودم که باید به این روز بیفتم. من از همه چیز خسته‮ام...

مرا ببخش دکتر که دلنوشته ات را(بخشی از آن) را دوباره نوشتم و با بغض روی کاغذ آوردم .
تو را قسم میدهم، به صحنه بیا تا نسل ما، افکارت را روی سن ببیند نه در کاغذ های زیراکسی ،به صحنه بیا اجساد امثال شما از خیلی زنده های ما بهتراند و حتی مفید تر و هزار البته دلسوز تر...
می گویند پرلاشز(محل دفن دکتر ساعدی) که در آنجا آرمیده ای جای غریبی است پس دکتر تو را قسم میدهم ...
تو را به جان تاتر به صحنه بیا و از غربت خلاص شو...
(روحت آسوده غلامحسین ساعدی)
کهبد تاراج-سایت تاتر سوم

ممنون از لطف و توجه دوستان به اثار نمایشنامه ای و اجراهای صحنه ای قدما و استادان تئاتر که هنر نمایش را در این کشور بنیان نهادند و عمر خود را بر سر معرفی و اشنائی جوانان مملکت با ادبیات نمایشی جهان و ایران ، گذاردند ومتاسفانه از بسیاری از انان نامی و نشانی در خورشان باقی نمانده ، فکر نمیکنم جوانان امروز از منوچهر فرید هنرپیشه توانای تئاتر و سینمای ایران ، نامی شنیده باشند( عکس هائی از ایشان و اجراهایشان بر دیوار های خانه نمایش اویخته است ). ویا از اقای شیر اندامی کسی خبری داشته باشد ( ایشان از همسایگان و هم محله ای های ما هستند ).باری تئاتر در گذر سالیان دراز عرصه روشنگری و اگاهی بخشی به انحاء مختلف بوده و در دورانی با زبان تمثیل و اشاره به بیان دردهای زمانه و اجتماع پرداخته ، انچنانکه با وجود انکه همواره مخاطبان اندکی داشته ولی همیشه زیر ذزه بین بررسی ها و ممیزی ها بوده.
من خود همیشه حسرت ندیدن نمایشهای دهه های دور را ... دیدن ادامه ›› داشته ام.
ممنون از کهبد عزیز که به معرفی و شناسائی بنیانگذاران و پایه گذاران هنر نمایش اهتمام میورزد و ممنون از تمامی کسانی که با حضور در عرصه های مختلف این هنر ، از مطالعه و....گرفته تا دیدن نمایش ، چراغ خانه تئاتر و هنر های نمایشی را روشن نگه میدارند.