اثری با تمرکز بالا بر بازیگری در به تصویر کشیدن ذهن بیمارِ شخصیت اصلی به کمک عوامل و عناصر صحنه بدون توجه به نمایشنامه در توصیف دنیای پریشان او!!
کارگردان سعی میکنه با فلش بک زدن ، به عومل ایجاد تروما در شخصیت اصلی بپردازه ولی خوب در این امر آنچنان که باید موفق نیست و سایر شخصیت ها (دکتر ، پدر ، مادر ، معشوقه و ...) نیز درست شکل نمیگیرند.
با توجه به عدم پرداخت درست علاقه "نشان" به موسیقی در طول نمایش هم نهایتا القای این امر که شاید موسیقی و هنر تنها راه نجات او از دنیای خود بیگانه اش باشه آنچنان که باید برای بیننده اثر متقاعد کننده نیست.

با آرزوی موفقیت بیشتر برای گروه نمایش گرامی.