قبلا هم نمایش هایی با مضمون مهاجرت مثل نمایشی با بازی آقای حسن معجونی رو دیده بودم اما با موضوع نمیتونستم ارتباط برقرار کنم. بعد از سالها تصمیم گرفتم دوباره نمایشی با این مضمون رو ببینم اما همچنان برای من دلپسند نبود. واقعا خرده‌ای به بازی‌ها نمیشه گرفت. من متن رو دوست نداشتم. داستان پراکنده بود. یکسری از شخصیت‌ها حضورشون معنادار نبود. مثلا دختر همسایه؛ یا یخچالی اصلا نیاز به پرداخت داستان برای حضورش نداشت. به نظرم بهتر بود آقای آقاپور کاراکترشون اونقدر منفعل نمیبود. یعنی تواناییشون حیف شده بود. همچنان ترکیب خوانندگی با نمایش، برای من شخصا جذابیت بُعد نمایشی تئاتر رو کم میکنه. بازی خانم نازنین احمدی و شیوهٔ بیانشون رو خیلی دوست داشتم.