ورای هر برداشت و سلیقه ای، تمام قد احترام و ستایش و تقدیر به پای آن پاهای خون آلود، زانوهای کبود، آن برخورد های روح خراش به اجسام، آن تمامیت حضور که دوباره سوالی را در ذهنم چرخاند که حد عاشقی کجاست؟ مرز جنون چیست؟ این غرق شدن بازیگران ما را به دریا رساند.

خانم خدادی شما درخشان بودید، بیش از درخشان، آن قدرت و خشم آغازین، آن استیصال پایانی، آن خنده های از سر ترس، آن خنده های خالی از امید، همگی به یادگار ماند.

اما تاری اولین کار محمد برهمنی است که دریافت از آن دشوار است. فکرمان درگیرش می شود اما نتیجه ها به نظر شخصی است. می توان برداشت های متفاوتی داشت. خواندن نظرات هم کمکی نکرد تا به تحلیل دقیقی برسم. گویی بیشتر نمایش فرم است تا محتوا اما لذت بردم از بازی بازیگرانش و صحنه و نور جذابش و البته پایانش. پایان