ضیافت گرم رفاقت

نمایش عجیبی است توافق نامه، نه موضوع پیچیده ای دارد و نه قرار است حرف بزرگی بزند. اما با این اوصاف نمی توان چشم از آن برداشت. مجذوب کننده و گیرا. ثابت می کند اهمیت دیالوگ را. دو رفیق قدیمی یک ساعت و بیست دقیقه گفت و گو می کنند. جشن می گیرند، می خندند، گلایه می کنند، دعوا می کنند و دوباره کنار هم خواهند بود. همینقدر ساده اما جذاب. قدرت متن نمایان است. ابتدای نمایش دنی می گوید همه ی انسان ها پنهان کاری می کنند که اگر قرار به بیرون ریختن درونیات بود جهانی منفجر می شد اما جدال با مارتن و کنکاش در زندگی شخصی و حرفه ای آن ها، هر دو را به جایی می رساند که پرده کنار زده و آنچه در دل دارند می گویند. بر خلاف نظر دنی کنار گذاشتن پنهان کاری به انفجار منتج نمی شود. برخورنده شاید، بر هم زننده آرامش شاید اما در انتهای نمایش همچنان رفاقت باقی است. این بار شفاف تر، راست تر و عمیق تر. از این وجه، نمایش در مذمت دو رویی و پنهان کاری منفعت طلبانه نیز هست و با این جنگ ظاهر شکن است که ما به درون شخصیت ها نفوذ می کنیم و نمایش برایمان لایه پیدا می کند. زندگی شخصی، زندگی حرفه ای، رابطه ی دنی و مارتن و در نهایت مسئله ی خریدار که بازی حساب شده ی رامین ناصر نصیر لحظات به یادماندنی می سازد و البته بسیار شیرین. همه ی این ها نمایشی ساخته با هدایت کوروش سلیمانی که وقت فراموش می شود و این هم نشینی سه نفره ی جذاب قدرت آن را داشت که ساعاتی ادامه پیدا کند.


بهنام تشکر نقش کلیدی ایفا می کند در جادوی توافق نامه، صحنه کاملا در اختیار بهنام تشکر است، صحنه محل درخشش اوست، از ابتدا تا انتها. چند ... دیدن ادامه ›› نقش را بازی می کند. هر که را می گوید می شود و این مسیر آرامش تا طوفان را درخشان طی می کند. کوروش سلیمانی علاوه بر کارگردانی مناسب متن، بازی دقیق، با حوصله و غافلگیر کننده ای دارد و رامین ناصر نصیر که مهمانی را با هنرش گرم می کند.

توافق نامه نمایشی است برای رفاقت، برای معرفت و با هم بودن. برای این ارزش بزرگ زندگی. آن که همچون پایان نمایش و به مانند تولد های هر ساله بر عمرش افزوده می شود و می توان بار ها جشنش گرفت. همان رابطه ای که هر چه بخواهی بگویی و در انتها باز لبخند تحویل بگیری. همان که حتی ارزشش را دارد از آنچه شخصیتت را ساخته است دست بکشی.

کارگردان چند باری دیالوگی با این مضمون را می گوید: که بازیگر نباید هیجانش را به چشم مخاطب بزند و باید آن باشد که باید. به اندازه و البته راستگو چرا که بازیگری ابدا دروغ نیست.

نقطه قوت نمایش غلط همین راستگو بودن بازیگران است. هر کس سر جای خود است. قرار است رنجی که بازیگران درک کرده اند و از پس تمرینات در آن ها نهادینه شده به مخاطب منتقل شود که به لطف صداقت بازیگران و اجرا، این انتقال موفق است.


خسته نباشید می گم به تیم اجرایی و بازیگران جوان کار که رنج را به عشق صحنه به جان خریده اند

در جهانی که یکسره بیهودگی است
در گذشته ای که مرده است و آینده ای که خفته، شکوفه های گیلاس فرصتِ فاتح شدنِ سکوت و درکِ اکنون است قبل از آن که بمیرد و بمیراند. فرصت رو به رو شدن با خود است. خودی که همه چیز است.

دوستان من قصد تعویض بلیط دارم. یک بلیط برای روز جمعه 21 مرداد دارم و اگر کسی از عزیزان هست که یک بلیط داره برای روز دیگری ممنون می شم با من تماس بگیره. 09102192818 جا هم در ردیف 5

روی گردنِ ما یه کبودیه که پیدا کردنِ عاملش کار سختیه. هر کسی می تونه این کارو کرده باشه.
دور ما رو متهمانِ مجروح گرفتن و ما متهمان آینده ایم
.
.
.
هنوز دستام شور داشتن، کاش رورانس ادامه داشت
به احترام این اجرای خلاق

لذتِ فرم

بازی ها، طراحی صحنه، لحن نمایش و هر آنچه روی صحنه است اجازه نمی دهد چشم از آن بردارید که هنر کارگردانی است اما محتوا

به مفهومِ غالبِ معینی نرسیدم. به نظر شخصی بود و پراکنده

یک اثر فاخر و ماندگار در تاریخ تئاتر کشور، نمایشی که تماما بر مدار نظم و هماهنگی است از ابتدا تا انتها، بازی های زیرپوستی، درخشان، به اندازه، یک تئاتر جنایی خیره کننده

هم این است و هم این نیست

جداً اینکه کمدی کار کنید بدون اینکه در ورطه سبُکی گرفتار شوید و به شکلی خلاقانه کمدی موقعیت بسازید و به بهترین شکل اجرا کنید شما شایسته بیشترین تحسینید.

به قول دوستی اینکه از خوبان باشید و  بد بودن رو عالی بازی کنید کار سختی است.

من در رویای خودم آزادم!
شما در رویای من آزادید!

نمایشی خلاقانه و دل نشین با بازی های به اندازه و متناسب با فرم که حرف های زیادی را در سکوت می زند. غرق می کند در این کابوس های تلخ و رویاهای شیرین. جایی که کابوس ها به بیداری رخنه کرده و رویا ها هنوز رنگ آرزو دارد.

آزادی، رویایی که چشیدنش هم شیرین است

باید با عشق پا به صحنه گذاشت، بدون چشم داشتی جز خودش، باید مجنون بود تا دیوانگان را مشعوف کرد. عاشقانی که تن داده اند به شکنجه ی لذت بخش این صحنه جادویی، شکنجه ی آرام بخش! که صدای زمین خوردن، نفس زدن و تلاش قاعده مندشان گواه این عشق پاک است که از دل تمرین های متمادی ظهور کرده است.
و این با خلاقیت در اجرا، بازی با نور حیرت انگیز و داستان گویی به روز می دهد نمایشی تحسین برانگیز که شایسته تجربه است.