عجب شاهکاری، عجب شاهکاری! به معنی واقعی کلمه. حالا که این متن را مینویسم چند ساعت گذشته است و فکرش رهایم نمیکند. صحنه های درخشانش در ذهنم مرور میشود. هر پرده به تنهایی میتواند اجرایی جداگانه باشد بس که همه چیز تمام است. معجونِ حیرت آورِ جنون است. به این فکر می کنی که چه نداشت؟ .....

۷ ساعت اجرای نفس گیر اما در انتها، من و تماشاگران گویی سنجاق شده به اجرا، قصدِ جدایی نداشتیم. یک دلبستگی به شخصیت ها، به فضا، به اثر. اثری که یک روزتان را از شما میگیرد و در عوض فرسنگ ها به عرضِ زندگیتان می افزاید. ۷ ساعتی که مثل یک خوابِ شیرین گذشت؛ رویایی که پر از شگفتی است. رویایی که چنان تو را درگیر و غرق خود میکند که از خود بیخود میشوی، سخت میتوانی از سالن سمندریان بیرون باشی.

اگر برادران کارامازوف، غولِ هیجان انگیزِ داستایفسکی را خوانده باشید لذت اجرا دو چندان است اما اگر مثل من نخوانده باشید هم، اشکان خیل نژاد آن قدر اثر را شخصی سازی کرده و مال خود که اجرا شما را در آغوش میگیرد. خیل نژاد همچون شطرنج بازی قهار مهره ها را بر صفحه میرقصاند که راهی جز مات شدن نمیگذارد. مهره هایی که تمامشان را برای کارگردان گذاشته اند و با شخصیت ها یکی شدند. بدن هایشان عجیب معنا دهنده است. مثل خمیری در دست کارگردان که شور انگیز آن ها را شکل میدهد به تناسبِ هر معنا.

از گروه بازیگری زیاد میتوان گفت که مشخص است این نتیجه ی درخشان چه رنجی در پشتِ خود دارد. از سجاد حمیدیان ... دیدن ادامه ›› که قندِ حل شده در اجرا است. از میلاد شجره که همیشه چشم گیر است و بازیگران زنِ اجرا که جملگی پیش برنده اند. اما حامد رسولی جداست. چقدر بازیگر است حامد رسولی. بدونِ این که چیزی بگوید بازیگر است. نگاه و صدای گیرا و بدنِ منعطفِ اعجاب انگیزش او را ویژه میکند.

برادران کارامازوف یکی از بهترین نمایشهایی است که باید تجربه کنید بهترین اثر اشکان خیل ،نژاد کامل ترنیش رد پای آثار قبلی او قابل لمس .است گاهی که جمع میسازد پسران" ،"تاریخ گاهی که در معنا عمیق میشود "بالاخره این زندگی ... " و در شیطنت ها "پچ پچه... هاست اما کمدی اثر و این رهایی افسار گسیخته مختص این اجرا است. کمدی موقعیتی بسیار موفق دارد که با لحظات مهم کار در آمیخته و موجب میشود اکثر دقایق لبخند روی لبتان بماند صحنه ماندگار میز موسیقی یکی از با مزه ترین لحظات نمایشی است که تجربه شده. خلاصه که برادران کارامازوف همه چیز دارد. سفری به دنیایی جادویی است که مدت ها شما را در خود نگه میدارد میراث و ادای دینی درخور به عشقی مشترک؛ فریاد میزند: زنده باد تئاتر

آینده ی تئاتر ایران روشنه به خاطر حضور جوان های خلاق و خوش فکری که تئاتر رو به خاطر خودش دوست دارند. به خاطر اون لحظه ی جادویی که تماشاگرِ غافلگیر شده روی صندلی بند نمیشه از هیجان و تو دلش مرحبا میگه. از اون دست اجراهاست هیوشیما. هر لحظش میتونه شما رو غافلگیر کنه و به وجد بیاره. وسواس به خرج داده شده. یک اثر وابسته به فرم. صحنه ی تماشایی اجرا و جزییاتش شما رو میبره از تماشاخانه لبخند به اتاقک مهیبِ جلال، جلال ابراهیم نائیج 💫
قلاب مصطفی فراهانی در شروع اجرا به شما وصل میشه و یه سفر جذاب رو آغاز میکنید پر از لحظاتِ نابِ کم تر تجربه شده. مرور میکنم نمایشهای اینچنینی که تا همیشه با خود خواهم داشت؛ صدای آهسته برف، اتاق ورونیکا و حالا هیوشیما

حق با شماست آقای نویسنده، تاریخ ما انتخابی است. پر است از حذف و تحریف و این ارزش نفیس متن شماست که به سراغ طرد شدگان رفته است. گویی کتابِ طلایی رنگِ خاک خورده ای را بیرون کشیده اید و پیش چشم ما ورق زدید. صفحه ای برای استوار ایوب ساقی، بزرگ مردی که در جایگاه شر تماما خیر بوده است. صفحه ای برای صدیقه دولت آبادی، فعال شجاع حقوق زنان که در زمان مشروطه فریاد زن زندگی آزادی سر داده است. بزرگانی که در تاریخ انتخابی تحمیل شده گم شده اند و شما با تئاتر زنده شان کردید. با اجرایی شایسته و در خور. اجرایی تحسین برانگیز. این متن چند لایه با سبک اجرایی متنوع بر خلاف نظر استاد در پرده اول بسیار گیرا از آب درآمده. از بازیگرانش باید گفت. هر چه اجرا از رامین سیار دشتی و الهه شه پرست دیده ام یک طرف، ادبیات طرف دیگر. درخشان بودند و نقش مهمی در زنده شدن شخصیت ها داشتند. در پایان هم به زیبایی تفاوت تئاتر تحمیلی و سفارشی با تئاتر صادق و اصیل به نمایش گذاشته شد که به نظر، اثر در ستایش خود تئاتر به پایان رسید.‌ ادبیات باید دریافت شود، سالن ۳، سالن کوچک شهرزاد هر شب نباید صندلی خالی به خود ببیند تا ادبیات مثل شخصیت هایش مظلوم نباشد. تا این بار روایت های متفاوتی به گوشمان بخورد از یارانی که نمی شناسیم.

من ته اون چاهم. لحظه به لحظه به نابودی نزدیک می شم. بالای چاه دارن با درد فکر می کنن که من صلاحیت کمک گرفتن رو دارم یا نه.... بی اصل و نسبه! شاید خودش این وضعیتو درست کرده. شاید کمک نخواد. شاید شاید شاید.... اوضاع می تونه بدتر هم بشه، کمکشون بشه سنگی که نجات رو سخت تر کنه. نهایت لطفشون خرده نون هاییه که می تونه خفت کنه.... همین که بدونه هستیم کافیه.... ما خودمون کلی درد داریم. فتخ بدتره یا تبخال؟ نجات ممکن نیست. زمان به کنار، خود اون آدم ها ته یه چاه دیگه گرفتارن. برو تا آخر. کسی از راه نمی رسه‌. به جای واق واق خودم باید کاری کنم.


اما فرزین محدث‌. چیزی در او هست که نفوذ به قلب رو سرعت می ده‌. نمی شه دوستش نداشت. شیطنت های جذابش توی این نقش هم دلنشین بود.

ورای هر برداشت و سلیقه ای، تمام قد احترام و ستایش و تقدیر به پای آن پاهای خون آلود، زانوهای کبود، آن برخورد های روح خراش به اجسام، آن تمامیت حضور که دوباره سوالی را در ذهنم چرخاند که حد عاشقی کجاست؟ مرز جنون چیست؟ این غرق شدن بازیگران ما را به دریا رساند.

خانم خدادی شما درخشان بودید، بیش از درخشان، آن قدرت و خشم آغازین، آن استیصال پایانی، آن خنده های از سر ترس، آن خنده های خالی از امید، همگی به یادگار ماند.

اما تاری اولین کار محمد برهمنی است که دریافت از آن دشوار است. فکرمان درگیرش می شود اما نتیجه ها به نظر شخصی است. می توان برداشت های متفاوتی داشت. خواندن نظرات هم کمکی نکرد تا به تحلیل دقیقی برسم. گویی بیشتر نمایش فرم است تا محتوا اما لذت بردم از بازی بازیگرانش و صحنه و نور جذابش و البته پایانش. پایان

در متن معنای عمیقی نخوابیده است اما پر است از تعلیق و کشش کافی را داراست. نکبت اما نمایش کارگردان است و بیشتر از پویا سعیدی نمایش بازیگران است. هر سه درجه یک، هر سه توانمند و خیره کننده. خصوصا کاظم سیاحی که صحنه گردان پر قدرت نکبت است. نکبتی که نه باید به آن برگشت و نه باید فراموش کرد؛ فقط گاهی نگاهی...

باور نمی کنید که با این اشکال به ظاهر ساده می شود ارتباط برقرار کرد. آن هم نه ارتباطی گذرا که خیره به دنبال کلام، حرکت، و جزییات دقیق و عجیب اجرا. مَثْلِث شبیه هیچ نمایشی نبود. به ذهن هایی فکر می کنم که بر سر این ایده چکش زده اند. به صداهایی که جان دادند. به مثلث که با تماشایش یک کلمه بیشتر نمایان می شود: خلاقیت

همان چیزی که از حمید رضا نعیمی انتظار می رفت. یک نمایش استاندارد. پر از لحظات تماشایی . پر از دیالوگ های سیاسی بُرنده. پر از حرکت و شور. خلاصه پر قدرت. باز هم ایده ی جذاب تئاتر در تئاتر که بسیار شیرین به صحنه آمده. نعیمی مثل همیشه تمام بازیگر را بیرون می کشد. اما آن که چشم گیر بود: رضا جهانی
موسیقی بهزاد عبدی در ذهنتان مرور می شود. نعیمی دستش به کم نمی رود. یک اثر بزرگ دیگر، از دستش ندهید.

ضیافت گرم رفاقت

نمایش عجیبی است توافق نامه، نه موضوع پیچیده ای دارد و نه قرار است حرف بزرگی بزند. اما با این اوصاف نمی توان چشم از آن برداشت. مجذوب کننده و گیرا. ثابت می کند اهمیت دیالوگ را. دو رفیق قدیمی یک ساعت و بیست دقیقه گفت و گو می کنند. جشن می گیرند، می خندند، گلایه می کنند، دعوا می کنند و دوباره کنار هم خواهند بود. همینقدر ساده اما جذاب. قدرت متن نمایان است. ابتدای نمایش دنی می گوید همه ی انسان ها پنهان کاری می کنند که اگر قرار به بیرون ریختن درونیات بود جهانی منفجر می شد اما جدال با مارتن و کنکاش در زندگی شخصی و حرفه ای آن ها، هر دو را به جایی می رساند که پرده کنار زده و آنچه در دل دارند می گویند. بر خلاف نظر دنی کنار گذاشتن پنهان کاری به انفجار منتج نمی شود. برخورنده شاید، بر هم زننده آرامش شاید اما در انتهای نمایش همچنان رفاقت باقی است. این بار شفاف تر، راست تر و عمیق تر. از این وجه، نمایش در مذمت دو رویی و پنهان کاری منفعت طلبانه نیز هست و با این جنگ ظاهر شکن است که ما به درون شخصیت ها نفوذ می کنیم و نمایش برایمان لایه پیدا می کند. زندگی شخصی، زندگی حرفه ای، رابطه ی دنی و مارتن و در نهایت مسئله ی خریدار که بازی حساب شده ی رامین ناصر نصیر لحظات به یادماندنی می سازد و البته بسیار شیرین. همه ی این ها نمایشی ساخته با هدایت کوروش سلیمانی که وقت فراموش می شود و این هم نشینی سه نفره ی جذاب قدرت آن را داشت که ساعاتی ادامه پیدا کند.


بهنام تشکر نقش کلیدی ایفا می کند در جادوی توافق نامه، صحنه کاملا در اختیار بهنام تشکر است، صحنه محل درخشش اوست، از ابتدا تا انتها. چند ... دیدن ادامه ›› نقش را بازی می کند. هر که را می گوید می شود و این مسیر آرامش تا طوفان را درخشان طی می کند. کوروش سلیمانی علاوه بر کارگردانی مناسب متن، بازی دقیق، با حوصله و غافلگیر کننده ای دارد و رامین ناصر نصیر که مهمانی را با هنرش گرم می کند.

توافق نامه نمایشی است برای رفاقت، برای معرفت و با هم بودن. برای این ارزش بزرگ زندگی. آن که همچون پایان نمایش و به مانند تولد های هر ساله بر عمرش افزوده می شود و می توان بار ها جشنش گرفت. همان رابطه ای که هر چه بخواهی بگویی و در انتها باز لبخند تحویل بگیری. همان که حتی ارزشش را دارد از آنچه شخصیتت را ساخته است دست بکشی.

کارگردان چند باری دیالوگی با این مضمون را می گوید: که بازیگر نباید هیجانش را به چشم مخاطب بزند و باید آن باشد که باید. به اندازه و البته راستگو چرا که بازیگری ابدا دروغ نیست.

نقطه قوت نمایش غلط همین راستگو بودن بازیگران است. هر کس سر جای خود است. قرار است رنجی که بازیگران درک کرده اند و از پس تمرینات در آن ها نهادینه شده به مخاطب منتقل شود که به لطف صداقت بازیگران و اجرا، این انتقال موفق است.


خسته نباشید می گم به تیم اجرایی و بازیگران جوان کار که رنج را به عشق صحنه به جان خریده اند