قرار است خیالی باشد شور انگیز. خیالی بکر و دست نرسیده. همچون خوابی که لحظه اش لذتبخش و وهم آلود است نه تکرار یا یادآوریش. قرار است خیالی باشد شیرین و عمیق. این گونه بود ورق الخیال. در میان خیل عظیم متون خارجی، چند نویسنده ایرانی میشناسید که توان خلق چنین دنیای تازه ای را داشته باشند؟ که نمایشنامه اش خواندنی باشد و تماشایی؟ محمد صادق گلچین عارفی بعد از خلق سیزیف که از ماندگار ترین اجراهایی است که دیده ام باز هم سراغ سوژه ای رفته است که بوی تازگی اش ایرانشهر را برداشته. این یک خطی را بخوانید و ببینید در کدام نمایش دیده اید: دوران صفوی است. زندانی بی زندانی که زندانبانانش دلتنگ و محروم از شکنجه اند و بعد از مدتی طولانی اسیری به دام می افتد. این سوژه ی چشم گیر در متن و اجرا هم یگانگی اش را حفظ کرده است. متنی با کلمات فارسی وزین و شخصیت هایی خالص. لالی که با آواز دیالوگ میگوید. به به. بوالعجبی که درشت است و از کلمات درشت خود کیف میکند. بوالهوسی که همان است که باید و منجمی که مرز خیال و واقعیت را بر هم میزند. کارگردانی اسماعیل گرجی که خود بازیگری است به غایت توانا بر اجرا افزوده که کم نکرده. صحنه همچون معرکه ایست برنا که بازیگرانش معرکه گردانند. بازیگرانی که همچون متن درجه یکند. هر کدام ۲ نقش دارند و در هر دو آنچنان موفق و بلند پروازند که زور متن را افزایش داده اند. خلاصه معجونی است شیرین و امتحان نشده همچون آرمان شهری که منجم تصویر میکند. ورقی است از کتابی خیال انگیز که دروغ است مثل ابد دوام خواندنِ منجم و راست و خالص است همچون آخرین حرف نمایش... آی...