سه نمایشنامه از محمد مساوات

اسمِ نمایش کافی است برای انتخاب، محمد مساوات
اینجا خبری از جنونِ همیشگی متن هایش نیست اما قدرت نمایی در سبکِ دیگری است. سه نمایشنامه کوتاه و سر راست اما نه خالی از سوالی ادامه دار. اما نقطه قوتِ این نمایش بازی بازیگرانش است. هر سه بازیگر، اجرایی به یادماندنی دارند در بالاترین حدِ اثر گذاری. الهام شفیعی، آشوبِ درونش به صندلی ما رسیده بود. آذین نظری دو نقش خود را آنقدر دور از هم ایفا کرد که به دنبال نامِ بازیگرِ چهارم بودم! درجه یک... سجاد تابش، کارگردان موفق اثر، در اپیزود چمدان درخشان بود، غرور و دلبستگی توامان و آن لحظه ی انفجار را به بهترین شکلِ ممکن به یادگار گذاشت. در میان این سه متنِ کوتاه، چمدان به جانم نشست. یکی از زیباترین و عمیق ترین وداع هایی که در هنر های نمایشی دیده ام. ملموس‌ و به دور از کلیشه های همیشگی. چمدان، قصه ی امروزِ ماست؛ اگر باز شود غیراخلاقی است اگر بسته بماند بی سر انجام است. قصه ی مایی که مانوسیم به نداشتن و از دست دادن.