دوستان عزیزم سلام

بیش از یکسال و نیم است که فقط دیوار را میخوانم، به جز گه گاه که بسیار دلتنگ دیوار بودم و به یاد روزگار گذشته،خوش.
دوستان، دیوار ما، برایم بیشتر از سازه ایست که آجر های ابتدایی را خودم شریک ساختن شده باشم و برایم کم از خانه اجدادی نیست با آن درختِ پیرِ بزرگِ انجیر... همبازی های دوران کودکی ام در دیوار، هرگز از خاطرم نخواهند رفت و اگر روزمره گی برایم روزمره نشده بود، تمام روز به یاد آن دوران بودم. محمدرضا شریفی،شبنم موتابی، محمد عمرو آبادی ،احسان علایمی، مونا صدر ، وحید محقق، کعبه و ..... اما چه زود گذشت و دوران خوش خاطره شد.
دیروز پستی خواندم از تیم فنی و نظر شبنم نسبت بدان، در آغاز خوشحال شدم که هنوز نامم بر کالبد دیوار نگاشته میشود و سپس دلگیر از دلگیری های پی در پی و اینبار شبنم. نمیدانستم شبنم هم دیگر معاون (عضو هسته راهبری) نیست و برایم جالب که از آن دوستان قدیمی کسی باقی نمانده.
یاد آن روز ، جشن نوروز افتادم که به دعوتش به جشن آمدم. شادمانی ام به خاطر دیدن جمع زیبای دیوار، دوستان جدید و حس نوستالژیک قدیم، در آن لحظات، در واژه نمیگنجید.

و باز امروز شگفت زده شدم وقتی دیدم بناست دلنوشته هایم نقد شود، البته اول شک کردم که نکند احسان خدادی هم به جمع دوستان دیوار ... دیدن ادامه ›› اضافه شده و از چشم من دورمانده(در پست دوست نادیده ام دوبار نامم به اشتباه نگاشته شده بود).
خوشحالم، با اینکه مدت هاست شعرها و داستانک هایم را برای خود مینویسم و تنها به انتشار پاره ای خرد از آنها در دنیای مجازی اکتفا میکنم، باز هم نامم در خانه ام نگاشته میشود. دلگیر نباشید دوستِ من، این خانه، خانه ماست، خانه ای که با دستان خود ، خشت به خشت و با خون دل ساختیم. در خانه ات بمان دوست، بمان..این خانه،خانه ماست.

دوستان عزیز ،ایمان دارم نوشته های قدیم ترم بر تن دیوار بیشتر شایسته نقد است و میدانم که به خاطر ....... بیشتر آنها به صورت " ادامه توسط نویسنده حذف شده است" در آمده است، به همین سبب، برخی از آنها را موقت دوباره تکمیل میکنم.

همه شما را دوست دارم.


از: خودم