تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 21:57:53
نظر شخصی من راجع به این نمایش متوسط بود. نه ضعیف و نه قوی. اما فکر می کنم اگر جامعه ی ما ترومایی دسته جمعی شبیه به اتفاقی ذکر شده در نمایشنامه ... دیدن ادامه ››
رو تجربه نمی کرد بازخورد مخاطب نسبت به این نمایش متفاوت می بود. هر چند شاید هم اشتباه می کنم چون نظرات رو تا انتها خوندم و گویا در هیچ شبی محکومیت رای اکثر حاضرین نبوده از جمله امروز که من اجرا رو دیدم و تقلبی هم در کار نبود و به وضوح دیده می شد که رای تبرئه بیشتر هستش. شاید اگر از بازیگر دیگری استفاده می شد که محبوبیت و شهرت کمتری بین مردم داره جریان بازی عوض می شد ولی گویا این سناریو این گونه تعریف شده بود چون حتی توی بروشور هم از رنگ آبی استفاده شده بود. ( کاری به اینکه این نمایش وابسته به کدوم ارگان هست ندارم و تا قبل از تماشا هم اطلاعی ازش نداشتم و فقط به چشم یک تئاتر دارم نقد می کنم. )
من از قوانین حقوقی چیز زیادی نمی دونم و نقدی در این مورد نمی تونم وارد کنم چون دانشش رو ندارم فقط در حد تماشای فیلم دوازده مرد خشمگین و بعد از اون کمی سرچ برای رفع کنجکاوی خودم اونم در سیستم قضایی آمریکا و نه آلمان می دونم که هیئت منصفه از مردم عادی تشکیل شده ( در کشور آمریکا ) و پس از مشورت همگی باید بر سر یک رای توافق نظر داشته باشند که البته ارائه ی این کانسپت در قالب نمایش قطعا شدنی نیست و بیشتر تمرکزم روی بخش اول صحبتم بود. رای من به عنوان یکی از همین مردم عادی و با وجود تجربه ی ترومایی مشابه در سال ۹۸ که باعث از دست دادن یکی از دوستان نزدیکم شد محکومیت بود اما تا لحظات آخر حتی نمی خواستم در رای گیری شرکت کنم چون خودم رو واقعا درگیر نمایش کردم و به چشم یک دادگاه واقعی به اون نگاه کردم و دوست نداشم رای من روی جون یک انسان تاثیر بذاره تا دیالوگی بیان شد که فهمیدم قراری به گرفتن جان نیست و رای دادم.
در مورد خود اجرا و نکات فنی:
نمایشنامه واقعا به نظر من ایده ی جذابی داشت که با کارگردانی نادرست سوخت شده بود. من بدون غرض ورزی و سعی بر عدم در نظر گرفتن شباهت با ترومای جمعی که همگی تجربه کردیم از ایده ی این نمایشنامه بسیار خوشم اومد و حیفم اومد که اینجوری سوخت شده بود و شاید چیزی که در طول اجرا من رو درگیر خودش کرد و نگذاشت به ساعتم نگاه کنم تکه پاره های باقی مانده از نمایشنامه بود.
طراحی صحنه بسیار بد. نور متوسط. موسیقی نیازی نداشت این نمایش با توجه به اینکه دادگاه رو شبیه سازی کرده بود که رعایت شده بود. بازی ها از طیف بد تا متوسط. ( اکثرا گزینه ی اول ) که به نظرم ایراد از کارگردانی بود که نتونسته بود درست بازی بگیره تا خود بازیگران.
درکل از دیدن این اجرا پشیمون نیستم ولی ناراحتم چون به نظرم این نمایشنامه و ایده اش با دراماتورژی بد و کمی ایرانیزه شدن حیف شده و حدس می زنم ایرادات حقوقی فراوانی هم بهش وارد باشه.
نکته آخر راجع گریم. قطعا انتظار نداریم همه ی بازیگران بور و چشم آبی باشن تا یک نمایشنامه ی آلمانی که توی ایران اجرا می شه تبدیل به اجرای خوبی بشه اما با انتخاب بازیگران مسلط تر و کمی خلاقیت در اجرای گریم قطعا پیشرفت های بیشتری در اجرا حاصل می شه. نمونه اش اجرای خاموشی دریا با بازی شهرام حقیقت دوست که حقیقتا جزو اجراهاییست که هرگز فراموشش نمی کنم.
من از قوانین حقوقی چیز زیادی نمی دونم و نقدی در این مورد نمی تونم وارد کنم چون دانشش رو ندارم فقط در حد تماشای فیلم دوازده مرد خشمگین و بعد از اون کمی سرچ برای رفع کنجکاوی خودم اونم در سیستم قضایی آمریکا و نه آلمان می دونم که هیئت منصفه از مردم عادی تشکیل شده ( در کشور آمریکا ) و پس از مشورت همگی باید بر سر یک رای توافق نظر داشته باشند که البته ارائه ی این کانسپت در قالب نمایش قطعا شدنی نیست و بیشتر تمرکزم روی بخش اول صحبتم بود. رای من به عنوان یکی از همین مردم عادی و با وجود تجربه ی ترومایی مشابه در سال ۹۸ که باعث از دست دادن یکی از دوستان نزدیکم شد محکومیت بود اما تا لحظات آخر حتی نمی خواستم در رای گیری شرکت کنم چون خودم رو واقعا درگیر نمایش کردم و به چشم یک دادگاه واقعی به اون نگاه کردم و دوست نداشم رای من روی جون یک انسان تاثیر بذاره تا دیالوگی بیان شد که فهمیدم قراری به گرفتن جان نیست و رای دادم.
در مورد خود اجرا و نکات فنی:
نمایشنامه واقعا به نظر من ایده ی جذابی داشت که با کارگردانی نادرست سوخت شده بود. من بدون غرض ورزی و سعی بر عدم در نظر گرفتن شباهت با ترومای جمعی که همگی تجربه کردیم از ایده ی این نمایشنامه بسیار خوشم اومد و حیفم اومد که اینجوری سوخت شده بود و شاید چیزی که در طول اجرا من رو درگیر خودش کرد و نگذاشت به ساعتم نگاه کنم تکه پاره های باقی مانده از نمایشنامه بود.
طراحی صحنه بسیار بد. نور متوسط. موسیقی نیازی نداشت این نمایش با توجه به اینکه دادگاه رو شبیه سازی کرده بود که رعایت شده بود. بازی ها از طیف بد تا متوسط. ( اکثرا گزینه ی اول ) که به نظرم ایراد از کارگردانی بود که نتونسته بود درست بازی بگیره تا خود بازیگران.
درکل از دیدن این اجرا پشیمون نیستم ولی ناراحتم چون به نظرم این نمایشنامه و ایده اش با دراماتورژی بد و کمی ایرانیزه شدن حیف شده و حدس می زنم ایرادات حقوقی فراوانی هم بهش وارد باشه.
نکته آخر راجع گریم. قطعا انتظار نداریم همه ی بازیگران بور و چشم آبی باشن تا یک نمایشنامه ی آلمانی که توی ایران اجرا می شه تبدیل به اجرای خوبی بشه اما با انتخاب بازیگران مسلط تر و کمی خلاقیت در اجرای گریم قطعا پیشرفت های بیشتری در اجرا حاصل می شه. نمونه اش اجرای خاموشی دریا با بازی شهرام حقیقت دوست که حقیقتا جزو اجراهاییست که هرگز فراموشش نمی کنم.
امیرمسعود فدائی، آتنا صیادی، امیر مسعود، مهرناز خلیلی، محمدمهدی فتحیان، بهاره مکرم و امین کاکولکی این را
خواندند
حسین اثنا این را دوست دارد
حسین اثنا این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۰۵,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۰۰ برنامه
+۹,۲۷۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۲۵۷ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
