موافقم با حرفات سولاله جان. مخصوصا با قسمت دو لیتر در دو لیتر صلح;).
من هم انتظار نمایش پرمغزتری داشتم ولی از بازی ها لذت بردم.
تکرارها هر چند به جا بود اما به خاطر طولانی شدن زمان تعویض دکور بین هر دو تکرار عملا حجم خیلی زیادی از زمان نمایش به تکرار یکسری دیالوگ و اجرای مشابه (با تغییرات کوچکی در هر تکرار)اختصاص پیدا کرده بود.
دوست داشتم در آخر به ماجرای زخم دست مادر (که شاید یه نماد از مشکل زن و مرد باشه)که اینهمه توی اجرا روش تأکید شده بود پرداخته می شد.