من دیشب به تماشای این اثر نشستم . کتمان نمی کنم یکی از دلایلش بازی و کارگردانی سرکار خانم ژاله صامتی بود که خب دلیل درستی هم بود. اما اگه بخوام فقط از جنبه سرگرمی بهش نگاه کنم، بله واقعا لذت بردم، سرگرم شدم و خندیدم . ولی فارغ از بحث سرگرمی صرف بیشتر سردرگم شدم. از متن نمایش واقعا سردرنیاوردم. کلی بعد از خاتمه کار تلاش کردم وارد ذهن نویسنده اثر بشم و ببینم چرا چنین سناریویی تعریف کرده ؟ از یک طرف یک آقا اشکانی اصلا خسته از همسر و ... یهو میره سراغ تک تک دوستان همسرش . حالا حتی از این هم بگذریم، یهو تک به تک دوستان همسر، دقیقا تک به تک دوستان همسر، میان سراغ این آقا اشکان ؟؟؟؟؟؟ نه واقعا برای من خیلی غیر قابل باوره. سعی کردم فکر کنم کلا هدف این متن کمدی بوده و نوعی استعاره. وای آخه اینم نبود. یه جاهایی از اثر سیاه میشد . تاریک میشد . پس کار در عین دستمایه طنز، بسیار هم جدی بود و با هدف . و حتی تلاش برای ارائه شعار یا حالا پیام. به همین خاطر تو این بخش ماجرا اصلا با کار ارتباطی برقرار نکردم. بازی بازیگران رو دوست داشتم. ولی طراحی صحنه، دکور و لباس رو نه . خیلی خیلی بهتر میتونست اتجام بشه. به خصوص طراحی لباس