سپاس ابرشیر عزیزم از لطف و توجه ات
نه، معلومه که صحبت شما و دغدغه تون درسته
شما دارید گامی برمیدارید در جهت پاک نگه داشتن این دنیا
احتمال میدم رضا بهکام هم در همین جهت این متن رو انتخاب کرده
و احتمالا نویسنده متن اصلی هم در همین جهت متن رو نگاشته

اما من در این بین وا رفتم
من در میان این همه اتفاق هولناک و این همه ... دیدن ادامه ›› تلاش وا موندم
عین این فیلم ترسناک ها که یکی یکی با همه تلاش هاشون میمیرن، من اون کارکتری هستم که کاری نمی کنه
رفته یه گوشه دستش رو گرفته رو گوشش و سرش رو گرفته تو زانوهاش

بیشترین وقتی که این حس رو داشتم در مورد نیکا بود
https://www.tiwall.com/wall/post/302858
اینجا نوشتم
بعضی رنج ها، برای بعضی ظرف ها، خیلی زیادن
بعضی شکنجه ها، بعضی مردن ها، برای بعضی سن ها خیلی زیادن
یه پروانه رو که با بازوکا نمی زنن، میزنن؟
شایدم زدن بعد گفتن خودش مرد
چمیدونم قلبش گرفت، افتاد، هرچی

وقتی صحبت از بچه ها میشه همه چیز پیچیده میشه
چون نمی تونیم ببینیم و حدس بزنیم تاثیر این کار ما یا حرف ما در آینده چیه
شاید همین حرفی که پدر و مادر بچه بهش نزدن چون سختشون بوده، تو تئاتر بزنیم خوب باشه شایدم نباشه

یه فیلم کوتاه دیدم که منو لال کرد، احتمالا شما دیده باشید
من به اندازه کافی حالم بد بود، تا فهمیدم نه تنها این فیلم واقعیه، بلکه دیالوگ ها از روی نوارهای ضبط شده دادگاه نوشته شده
https://en.wikipedia.org/wiki/Detainment_(film)

حالا این من رو تصور کن
به دلایل عجیبی در منزل یکی از مفاسد اقتصادی هستم
کودکی که هنوز به سن حرف زدن نرسیده داره راز بقا میبینه، صحنه دریدن
به مادرش میگم داره اینو میبینه
میگه همیشه میبینه
باید ببینه
باید بفهمه کجا زندگی می کنه
و بعد گوشیش رو میاره و نشون میده پسرش با تفنگ اسباب بازی کودک دیگری کمی بزرگ تر از خودش رو زده
با افتخار میگه من باید پسرم رو طوری تربیت کنم که در این اجتماع دووم بیاره

ببخشید زیاده گویی کردم اما از خودم می پرسم
من به بچه ام بگم؟
آیا استاندارد های اخلاقی گفتن و نگفتن
باعث حفظ فرزند منه؟ یا آسیبش؟

نتیجه
هیچوقت، هرگز کودکی در این دنیا نخواهد بود که من مسئول به دنیا آوردنش باشم.

رضا جان دقیقا نتیجه گیری نهایی شما تصمیم من نیز هست.
درد سهمناک و هضم ناپذیری است
ارادت فراوان